Εξορία

Ήταν μια οπτασία, ένα όνειρο
φορώντας πέπλα αχνά κατέβαινε
τη σιδερένια σκάλα
κι εγώ την ακολούθησα ο τρελός
μέσα στο λίγο φως και τις σκιές

Βρεθήκαμε σε υπόγειο υγρό
κι αγκαλιαστήκαμε
Πέρασαν νύχτες, μέρες, χρόνια
πέρασαν γυάλινοι καιροί
περιχυμένοι μέταλο,
δεμένοι με τσιμέντο
και  υλικά ημιαγωγών
με μουσικές ανώφελες
 ανέφελες και γλυκερές
σ' ωραίες αυταπάτες ανεβήκαμε

΄Ηπιαμε θάλασσες φτιαγμένο αλκοόλ
και τη ζωή την είδαμε
σε  αισθήσεων εργαστήρια
και ιδανικές συνθήκες
σε υγρών κρυστάλλων
ξεχαστήκαμε οθόνες
και σε ξυλόσπιτα
αγκαλιάσαμε φωτιές
ανυποψίαστοι
και ηλίθια αφελείς!

Τωρα εκείνη εχει χαθεί
κι όπου κοιτάξω ερείπια
γελάνε ειρωνικά 
που ακόμα πιο χαμένο
είναι ετούτο το σκαρί το ματαιόδοξο
που ψέμματα και σκοτεινιές
γουστάρει να ερωτεύεται

Και έτσι εδώ παρέα με τρωκτικά
διαπραγματεύομαι μια διέξοδο
Εκτίω φρικτή μα ίσως δίκαιη εξορία
φυλακισμένος
σ' ένα υπόγειο υγρό
.          .          .            .γιώργος σαρρής.          .             .              .



Και με τη βοήθεια ανώνυμου μεταφραστή

Exile

She was an illusion, a dream
wearing glimmering veils she went down
the iron stairs
and I the madman followed her
into the precious light and the shadows

We met in a wet basement
and we embraced
There slipped away nights, days, years
there slipped away glass times
spilled over with metal,
bound with cement
and semiconductor materials
with useless music
cloudless and schmaltzy
onto beautiful delusions we climbed up

We drank seas of high alcohol
and we saw life
in labs of senses
and in ideal conditions
in liquid crystal
screens we forgot ourselves
and in wooden lodges
we embraced fires
unwary
and stupidly naïve!

Now she is gone
and wherever I look at
remains
laugh ironically
that it is even more wasted
this vain hull
who lies and darknesses
he grooves to fall in love with

And here thereby in company with ridents
I negotiate a way-out
I am on a horrendous but just exile sentence
prisoner
in a wet basement