H Λένα Παππά είναι μια σπουδαία ποιήτρια, που αν ρίξει κανείς μια ματιά στο διαδύκτιο, μπορεί να δει ότι δεν έχει το χώρο που της αναλογεί. Αφιερώνουμε λοιπόν κάποια λίγα ποιήματα ακόμη σε όσους εκτιμούν την ποιήσή της.
Πάει καιρός
Φίλησα την καρδιά σου
τα χαμόγελά σου
στολίστηκα,
μεθυσμένα βήματα έσυρα
στου έρωτα τα μονοπάτια.
Υστερα έφυγες,
γίνηκες
μια βαθιά μαχαιριά στο κορμί μου,
γεύση θανάτου,
καμπάνα της ερημιάς.
Ύστερα έφυγες - πάει καιρός.
Δε σε αναζητω,
δε σε περιμένω.
Ανασαίνω, μα δε χαμογελώ πια.
Περπατώ,
μα πουθενά δεν πηγαίνω,
πάει καιρός που πεθαίνω.
(καθ' οδόν 1973)
Επιδιώξεις
Το λίγο στο φύλλο που τρέμει αεράκι,
το χαμηλό χαμομηλάκι,
με τη σαν παιδικού φιλιού ευωδιά
και το τιτίβισμα του ήλιου
μέσα στις χούφτες τ'ουρανού, μου αρκεί,
δε θα γυρέψω άλλο.
Στο μακρινό και στο πολύ
δεν είναι πάντοτε η χαρά,
η ελευθερία στο ύψος.
Σε ασύδοτες επιθυμίες να σπαταληθώ
γιατί;
Όλα είν' ωραία όταν τ' αγαπήσεις.
Το λίγο στα φύλλα που τρέμει αεράκι,
το χαμηλό χαμομηλάκι
και το τιτίβισμα χρυσό του ήλιου - μου αρκεί.
Δε θα γυρέψω άλλο.
(καθ' οδόν 1973)
Φανταστικό
Ζωγράφισα ένα λουλούδι
που δεν υπάρχει.
Θα του δώσω
ένα όνομα που δεν υπάρχει
θα το αγαπήσω
με μιαν αγάπη που δεν υπάρχει.
Θα 'ρθει να το βρει και να παίξει μαζί του
ο μικρός ρόδινος άνεμος
που δεν υπάρχει
μέσα σε μια άνοιξη που δεν υπάρχει,
τα πουλιά γι αυτό θα πουν
ένα τραγούδι που δεν υπάρχει.
Είμαι ο κηπουρός του,
ο άνεμός του
η μέλισσα κι η πεταλούδα του.
Το καλλιεργώ
σ'εναν κήπο μυστικό, που δεν υπάρχει.
Είναι ένα λουλούδι ολότελα δικό μου
κανείς
δεν θα μπορέσει να μου το κλέψει,
να το μολέψει,
δεν αγοράζεται, δεν πουλιέται,
δεν σπαταλιέται
σε νεκρά βάζα
και κηπους φθινοπωρινούς.
Ζωγράφισα
ένα λουλούδι που δεν υπάρχει,
να το χαρίσω μια μέρα
μαζί με την καρδιά μου,
στον αγαπημένο ενός έρωτα
που δεν υπάρχει.
(καθ' οδόν 1973)
Η φλόγα
Το ζήτημα δεν είναι μόνο να καείς.
Είναι να υψώσεις μέσα στο σκοτάδι
όσο μπορείς να υψώσεις
τη φλόγα σου.
Υπάρχουν που γινήκαν στάχτη
στάχτη που γέμισαν τον κόσμο δίχως
μια τόση δα μικρή κι ωραία σπίθα
γύρω τους να λάμψει.
(Σκοτεινός θάλαμος)
Διαρκώς
Με το σκουλήκι της μοναξιάς
μες το πιο κόκκινο μήλο μου,
δεν υπάρχει
δεν υπάρχει δικαιοσύνη
σε αυτό τον κόσμο.
Ποτέ
να καταλάβω να πω δεν τόλμησα
ποιος κλαίει τις νύχτες στο αίμα μου
ποιος
μέσα απ' τα χέρια μου ποιος σφεντονάει την πέτρα
θρυμματίζοντας
γυάλινο των θεών τον ουρανό.
Τις λάμψεις και τα μυστικά φυσήματα
ακολούθησα του ανέμου
στα βαθιά των κήπων
δεν έπαψα στιγμή να κυνηγιέμαι και να κυνηγώ,
δεν υπάρχει
δεν υπάρχει γαλήνη σ' αυτόν τον κόσμο.
Απ' το φρυγμένο στόμα ποιος
μου κλέβει το νερό
που στάλα-στάλα μάζεψα
ξοδεύοντας τα βηματά μου σε γκρεμούς και δάση;
Το μέλι του ύπνου ποιος μου φαρμακώνει
μ' ενύπνια πικρά
το δέντρο που 'χα τη φωλιά μου
ποιος μου ξεριζώνει;
Μ' όλα τα δίχτυα μου δεν έπιασα
παρά ίσκιους και σιγή,
σιγή που σαν πληγή
σκοτώνει την ψυχή μου.
Να θέλεις όμορφα να υπάρχεις
τόλμη μεγάλη είναι φαίνεται εδώ πέρα.
(Σκοτεινός θάλαμος)
Σκοτεινός θάλαμος
Όλες οι πράξεις μας καθώς
τ' αρνητικά φωτογραφίας φυλάνε
μια ξένη άγνωστη όψη.
Μες στις σκιές κρυμμένη
με την κατάλληλη επεξεργασία κάποτε
την άλλη μας πραγματικότητα φέρνουν στο φως.
Θάλαμος σκοτεινός χρόνος, μέσα του
της λήψης η στιγμή επικίνδυνη
κρίνει την ύπαρξη μας.
Μάταια τα τρυκ κι οι πόζες και τα φλας
κι η φωτογένεια περιττή, αν ίσως πάρει φως
μοναδικό
και πάει χαμένο της ζωής το φιλμ.
(Σκοτεινός θάλαμος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου