Αθάνατο - Γιώργος Σαρρής

 

ΑΘΑΝΑΤΟ

Αθάνατο το χιόνι που λιώνει

και χάνεται στην πρώτη ζεστή ακτίνα

Αθάνατο το που βλασταίνει και μαραίνεται

στην παγωνιά του Μάρτη

Αθάνατο ό,τι ορμάει στο γκρεμό χωρίς να νοιάζεται

Η στάλα που δεν έφερε βροχή και μένει ολομόναχη

Ο κισσός που αναρριχάται

χωρίς να βρίσκει τέρμα κι ουρανό

γιατι τέρμα κι ουρανός δεν υπάρχει

Το ξερόκλαδο που πλέει

στο μεγάλο ωκεανό και τραγουδάει

Το μικρό ρυάκι που κυλάει και στεγνώνει

Χαράζοντας μονάχα μια ασήμαντη τυχαία γραμμή

Ο σχοινοβάτης που βαδίζει στο σύρμα

Με τα μάτια δεμένα κι ονειρεύεται

Η ξαφνική αστραπή που χαράζει τη νύχτα

και σημάδι κανένα

Αθάνατο το κύμα που σκάει

στην άμμο κι εξατμίζεται

Η ανώριμη μέλισσα που τριγυρίζει

τη λάθος γύρη

απαλά χορεύοντας στον άνεμο.

Αθάνατοι οι μόνοι οι ανίσκιωτοι,

μικρά νησιά ριγμένα στη μέση του πελάγους

μόνο και μόνο για να είναι,

τα μικρά καρφάκια που στερεώνουν

ωραία την γαλανή αυταπάτη

Αθάνατη η φωνή μές στο δάσος

Που ραγίζει τη γαλήνη

 ο λυγμός που κανένας δεν άκουσε

κι ανέβηκε ως τα σύννεφα και χάθηκε

Αθάνατο το ένα και μοναδικό

Το μυστικό και μυστήριο

που καθρέφτης κανείς δεν μπορεί να ορίσει

Ο γραίγος ο vento grecale

που σαρώνει τον άγριο βράχο και κάνει

το ολομόναχο πεύκο να γέρνει στη δύση

Αθάνατος ο που για πάντα αρπάχτηκε

απ’το γαλάζιο δίχτυ

Της ομορφιάς το άρμα κυνηγώντας

την καιόμενη βάτο.

Το πεφτάστρο που σβήνει και καίγεται

και χαρούμενο ουρλιάζει μονάχο

«υπήρξα κι ας μην ξέρω γιατί»!

Γ.Σ.

Σε διψάω -Γιώργος Σαρρής

Καμιά φορά γκρεμίζομαι,


σα νυχτολούλουδο που πέφτει


Μα είναι τα χέρια σου

απαλά


εκεί

και με μαζεύουν






Καμιά φορά κλείνω τα μάτια


να μη σε βλέπω


να μη μου λείπεις






Μα είσαι βιολί


κι εγώ δοξάρι


κι ο έρωτάς σου


ανυπόμονο τραγούδι






που νότα νότα


φιλί φιλί


γεμίζει το δωμάτιο






κι ένα ποτάμι μάγια


φυσάει και σβήνει ενα ένα τα κεριά


μέχρι που χάνονται γλυκά


οι αμφιβολίες


ο φόβος ο θυμός





Τίποτα πια δεν είναι  πριν


Τίποτα δεν ξαναγυρίζει






Όλα γεννιούνται απ' την αρχή


στα δάχτυλά σου στ' άσπρο σου χέρι


ανάμεσα στα πόδια σου


το στόμα μου στα χείλη σου


βαθύ


μελένιο άπειρο


του κόσμου






τρελή βροχή


που ψιθυριζει ανατριχίλα


μια κόκκινη στιγμή καλοκαιριού


που σου φωνάζει...






Σε διψάω...

Η μόνη αθωότητα είναι να μη σκέφτεσαι -Φ.Πεσσόα

 Αλμπέρτο Καέιρο (Φ.Πεσσόα)

Ο Φύλακας του πρόβατου ΙΙ
.
Η ματιά μου είναι καθαρή σαν ενός ηλιοτρόπιου.
Είναι συνήθεια μου να περπατάω τους δρόμους
Κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά
Και μερικές φορές κοιτάζοντας πίσω μου,
Και ότι βλέπω κάθε στιγμή
Είναι ότι δεν είδα πριν,
Και είμαι πολύ καλός στο να παρατηρώ πράγματα.
Είμαι ικανός να νιώθω τον ίδιο θαυμασμό
Που θα ένιωθε ένα νεογέννητο παιδί
Αν παρατηρούσε ότι είχε πραγματικά και αληθινά γεννηθεί.
Νιώθω κάθε στιγμή ότι έχω μόλις γεννηθεί
Σ’ έναν εντελώς καινούργιο κόσμο…
Πιστεύω στον κόσμο όπως σε μία μαργαρίτα,
Επειδή τον βλέπω. Αλλά δεν τον σκέφτομαι,
Επειδή το να σκέφτεσαι είναι το να μην κατανοείς.
Ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για εμάς για να τον σκεφτόμαστε
(Το να σκέφτεσαι είναι να έχεις μάτια που δεν βλέπουν καλά)
Αλλά να τον βλέπεις και να είσαι σε συμφωνία.
Δεν έχω καμία φιλοσοφία, έχω αισθήσεις…
Αν μιλώ για τη Φύση δεν είναι επειδή γνωρίζω τι είναι
Αλλά επειδή την αγαπώ, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο
Επειδή αυτοί που αγαπούν δεν γνωρίζουν τι αγαπούν
Ή γιατί αγαπούν, ή τι είναι η αγάπη.
Η αγάπη είναι αιώνια αθωότητα,
Και η μόνη αθωότητα είναι να μην σκέφτεσαι…

(μετάφραση: Ιπτάμενος Ολλανδός)