Γιώργος Φαρσακίδης-Μακρόνησος

Συγκλονιστική περιγραφή- αφήγηση της κόλασης της Μακρονήσου με σχέδια και κείμενα από το Μακρονησιώτη Γ.Φαρσακίδη στο βιβλίο του "ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ".

Η «υποδοχή» μας, στις πύλες του Α.Ε.Τ.Ο.  Ε.Σ.Α.Ι. 
Οι χωροφύλακες αμίλητοι. Μας μετράνε, παραδίνουν τους καταλόγους κι απομακρύνονται βιαστικοί. Από σήμερα σας παραλαμβάνει ο στρατός! βρυχάται το μεγάφωνο, θα περάσετε καλά...

Ολη η φάλαγγα δέκα βήματα εμπρός. Κλίνατ' επ' αριστερά!
Στα δεξιά του δρόμου, ως τη θάλασσα, χέρσο, ξερό απλώνεται το ίσιωμα. Μπροστά μας, ξεχωρίζουνε οι επίσημοι κι ένα γύρω σειρές - σειρές αλφαμίτες, ακίνητοι, βλοσυροί. Πλάι σε ρασοφόρο, ο διοικητής Βασιλόπουλος. Ο λόγος του σύντομος, ειρωνικός: Δεν είναι Νταχάου εδώ, όπως σας είπανε... Για όσους θα γίνουνε Ελληνες.
Κοιτάει το ρολόι του: Εχετε πέντε λεπτά να σκεφθείτε.
Μετά κάποιος μιλάει, ο παπάς νομίζω, για τις «ανοιχτές αγκαλιές της πατρίδος», την «εθνικήν κολυμβήθραν», για μας, τα «παραστρατημένα παιδιά», για το «σκληρό τιμωρό χέρι».
Το μεγάφωνο, ξερό, μεταλλικό, ξερνά ανάκατα απειλές κι υποσχέσεις: Οσοι συμφωνούν, να προχωρήσουν τέσσερα βήματα εμπρός. Βγαίνουνε. Δυο, τρεις, τέσσερις. Βαριά γύρω μας η βουβαμάρα.
Ακόμα ένας. Τα λεπτά περνούν, η προθεσμία τελειώνει. Κανείς! Κανείς!
Οι αλφαμίτες να εκτελέσουν το καθήκον που τους ανέθεσε η πατρίδα. Οι άσπρες ζώνες κινήθηκαν σε παράταξη μάχης. Οπλα τους, κασμαδόξυλα, μπαμπού, σιδηρογωνιές. Οι πρώτοι χτυπημένοι, το πρώτο αίμα.
Η μάζα πισωγυρίζει κατά τη θάλασσα. Σιγά στην αρχή, σφιχτοδεμένη. Μετά σπάει, ξεχύνεται αγριεμένο κοπάδι. Ποδοβολητό, ουρλιαχτά, βλαστήμιες μπερδεύουν με θούρια κι οδηγίες. Πασχίζουν να ξεμοναχιάσουν, να διαλυθούνε το μπουλούκι. Σαν το κατορθώσουν, σκορπά ο κόσμος και ξανασμίγει σ' άλλες ομάδες μικρότερες. Και ξανά και ξανά.
Ασυναίσθητα τότε, κολλάς, γαντζώνεσαι σ' άλλους, να χωθείς μέσα, να γίνεις ένα μαζί τους. Οι ριπές αγριεύουν πιότερο ακόμα. Καμπόσοι πέφτουν στους βράχους, στη θάλασσα. Εκεί μες στα βράχια τους ψαρεύουν και τους τελειώνουνε. Ολο πιο αριές, πιο λιγοστές οι ομάδες.Τρέχεις, πηδάς, σαν τ' αγρίμι, πέρα-δώθε. Πάν' απ' τα βράχια, τα πεσμένα κορμιά. Για πόσο; Πιάστηκε η ανάσα, τα πόδια κόπηκαν. Κι άξαφνα, συνειδητοποιείς τρομερή την αλήθεια: Εμεινες μόνος! Από τώρα και μπρος νιώθεις την ευθύνη να σε βαραίνει προσωπικά. Θα την αντιμετωπίσεις σαν άτομο, φάτσα με φάτσα.

Το χτύπημα από τα πλάγια, απρόσμενο, δυνατό, και κάτι στο πρόσωπο σαν ανάσα καυτή.

Σκόνταψα, πέφτω... Νιώθω τα δάχτυλά μου γατζωμένα σ'ένα κορμί ζεστό, ακίνητο.

Τα βήματά τους.... Μ' αναποδογυρίζουνε βλαστημώντας, μ' ανασηκώνουν τραβώντας απ' τα μαλλιά.

Για λίγο τα μάτια μισανοίγουνε μόνα τους, όσο να προλάβεις να δεις τις ιδρωμένες, αγριεμένες τους φάτσες. 

Η αρχή του τέλους. Τα χτυπήματα βαριά, στο κορμί, στο κεφάλι. Δεν πονάνε, ζαλίζουν. Ένα, δύο, τρία. Ένα κόκκινο σύννεφο.

Ωστόσο ακούω ακόμα, νιώθω, σκέφτομαι: Καλύτερα έτσι, ναι, στο κεφάλι, να τελειώνουμε.

Μετα ένας πόνος αβάσταγος τρυπάει τον ώμο. Πονάω, πονάω πολύ...

Ζω!. Πόση ώρα νά' χω πεσμένος; Ο ήλιος κατάφατσα τσουρουφλάει. Στο πρόσωπό μου πηγμένο το αίμα, με δυσκολεύει να δω. Με κόπο μισανοίγω τα μάτια. 

Πλάι μου κι άλλοι ακίνητοι, αραδιασμένοι στο μήκος του δρόμου.  Λίγο πιο μπρος δυο ποδάρια ξυπόλητα τινάζονται σε σπασμό. Ξεχωρίζω το σκουροκόκκινο με ρίγες μπουφάν. Και βέβαια είναι... το Μανιατάκι της γειτονικής μας σκηνής. Θα πρέπει να ξεψυχά. 

Έρχονται. 

Δοκιμάζουν μ'αναμμένο τσιγάρο, στραμπουλάνε τα χέρια, μερικές στα πόδια, στα πλευρά. 

Να διαπιστώσουν αν ζω. Μετά κάπου με σέρνουν απ' τα ποδάρια. 

Συνέρχομαι στο καμιόνι. Φίσκα από κορμιά στοιβαγμένα ανάκατα.

Μες στον ιδρώτα, τη σκόνη, το αίμα. Μπρούμυτα κι ανάσκελα, σπαρταράνε ή μένουν ακίνητα ή βογκάν ή σωπαίνουν. Και συ, ένα μαζί τους, στην "Εθνικήν Κολυμβήθραν!"



Υ.Γ. Με το Γ.Φαρσακίδη θα έχω την τιμή να κάθομαι στο ίδιο τραπέζι, συμμετέχοντας στην παρουσίαση του καταπληκτικού βιβλίου του Ηρ. Κακαβάνη "Ο άγνωστος Βάρναλης" στη Θεσσαλονίκη στις 21 Απριλίου.