Νίκος Καρούζος : Η εὐγένεια τῆς κωμωδίας μας- Εἰκόνα

Η ευγένεια της κωμωδίας μας

Όταν ξεραθεί το χαμομήλι στον καλύτερο ήλιο τῆς χρονιάς
έρχονται βράδια νὰ γυρέψει απὸ δαύτο κι ὁ φτωχὸς κι ο πλούσιος
κι όπως κυλάει ζεστὸ μέσα μας καὶ βάλσαμο
κ᾿ ευωδιάζουν τα σπλάγχνα κι αρμονίζονται
φέρνοντας κάποιο αίσθημα φαγωμένης πεταλούδας μὲ τὰ χνούδια της
ένα τίποτα ένα χορτάρι φέρνοντας όλη τὴν ειρήνη
έτσι κι ο Ιησούς ένα τίποτα, μονάχα φτυσμένος
μονάχα η μέσα φλόγα ποὺ λιώνει τὴν αφὴ
κι ο Θεός γυμνοπόδης εν᾿ αρνί στὸν ἀέρα
ψηλά στο δέντρο της βυσσινιάς τὸ καιόμενο πέρα στη δύση.
Ά τί φριχτὸ που είναι το νερό ένα τίποτα κι ο αόρατος
μας έτυχε καθὼς το μαχαίρι στὸ λαιμὸ του κόκορα.

Πέντε Ποιήματα μέσ᾿ τὸ Σκοτάδι. Εἰκόνα

Γυρίζει μόνος
στὰ χείλη του παντάνασσα σιωπὴ
συνέχεια τῶν πουλιών τὰ μαλλιά του.
Ωχρὸς
μὲ βουλιαγμένα ὄνειρα κι ἀνέγγιχτος
νερὸ τρεχάμενο στὰ ρείθρα, ωχρὸς
έλληνας.
Πάντα ὁ δρόμος μέσ᾿ στὰ μάτια του
κ᾿ ἡ λάμψη ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ
ποὺ καταλύει
τὴ νύχτα.
Γυρίζει μόνος
στὰ χέρια τοῦ κλαδὶ ἀπὸ ελιὰ
γεμάτος πόνο χάνεται στὰ δειλινὰ
αισθάνεται
πὼς ὅλα χάθηκαν.
Μὴν τοῦ μιλάτε εἶναι άνεργος
τὰ χέρια στὶς τσέπες του
σὰν δυὸ χειροβομβίδες.
Μὴν του μιλᾶτε δὲ μιλούν στους καθρέφτες.
Άνθη τῆς λεμονιάς
λουλούδια του ανέμου
στεφάνωσέ τον Άνοιξη
τὸν κλώθει ὁ θάνατος.