Του απείρου -γιώργος σαρρής

Στέκομαι απέναντι σου
Σκοτεινό γαλάζιο του άπειρου
ντυμένο με όλα τα άστρα και τις Νεφέλες σου
Αντικριστά στους γαλαξίες της νοσταλγίας αυτού που δεν θα ρθει
Καταθέτω την δειλινη μου θλίψη σαν χαρά
με φόρεμα λευκό μικρό κορίτσι,
ευωδιαστό κελάιδισμα
φρεσκοανθισμένο δέρμα
αλλόκοτο ανατρίχιασμα μπροστά στην ομορφιά

 με ματιά στη Γαλήνη,

Ξυπνάω τα μυστικά μου χρώματα.
Αηδόνι επικίνδυνο
σε ίσκιους φανταστικούς
Το άγνωστο πετράδι σου αφουγκράζομαι.
Ακούω τη μουσική του!
Πού είναι η αγάπη, πού είναι οι άλλοι;
Πού είναι το τίποτα πού είναι τα πάντα;
Αγάλματα παράφορα αγκαλιάζω.
Τι περιμένω, τι ονειρεύομαι;
Τι αστραπή κρατάω στα χέρια;
Τι λάμψη αμείλικτη και οίστρο,
φωσφορικούς βυθούς σκαλίζοντας
με ένα ραβδί εβενου
μ' ένα λιγοστεμα θανάτου.
Μια νύχτα καλοκαιρινή
σκούρο βελούδο αστροπεριχυτο,
μαυλιστικη γητεια που ανασαίνει
Μια αλήθεια τόσο κοντινή
μα τόσο απροσδόκητα κρυμμένη

Στα δάχτυλα με παίζει
και μ' ανατρέπει

γσ