Mατώνει που και που καμιά λεξούλα
κι ακούς το θόρυβο
μικρή βουή από το
ρυάκι της που ρέει
Βρέχει στο νού μου μια βροχή
από φύλλα φθινοπώρου
Πολύχρωμα δρομάκια
σ'ένα χωριό στο Πήλιο Σεπτέμβρη
Και βλέπω εκεί τον εαυτό μου
πριν χρόνια καθισμένο σε μια πέτρα
ή στο μικρό τραπέζι
σ' εκείνο το στενό μπαλκόνι της Θυμέλης
με ένα τετράδιο και μια λάμπα πετρελαίου,
να πλένει η Σοφούλα το σταφύλι
στο κρύο νερό
κι εγώ να στέλνω πέρα μάτια, σκέψεις
πάνω απ' τα δέντρα
να κυλήσουν στο Αιγαίο
Και νάναι τέτοια η ησυχία κι η γαλήνη
που όταν ράγιζε η καρδιά
ακούγονταν το κρακ της.
γσ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου