Αγέραστο

Χαιδεύει τις ρυτίδες του και τ΄άσπρα του μαλλιά
Χαμογελάει και δεν το βάζει κάτω
Λούζει μ' αστέρια μακρινά το πρόσωπό του
με λάμψεις που κανείς ποτέ δεν είδε

Με τις παρέες τά  'σπασε
δεν άξιζε τον κόπο
Τίποτα δεν κολλάει πιά
Τίποτα δεν του μοιάζει

Μέσα στα σπλάγχνα του φουντώνουν αγριολούλουδα
 στις φλέβες του φυσάει καυτό μελτέμι
Κοίτα μου λέει!
Ένα ποτάμι η ομορφιά στα πεζοδρόμια
κι ας δίνουν  λίγοι σημασία, δεν πειράζει,
ας μην τολμάν να ρίξουν ένα βλέμμα


Σύννεφα αστραφτερά στον ώμο του
και μια κιθάρα να ραντίζει τις φωνές
με αχνά δρομάκια αγέννητα
και λεωφόρους κοχυλιών μες την ομίχλη
Βροχές πλανώδιες, γέλια κεραυνών
παράθυρα ανοιχτά στο νού οξυγόνο
σα χαραμάδες, στην ψυχή να μπαίνει φώς

Τις σκάλες των παλιών συμβιβασμών
τις γκρέμισε όλες κι άφησε
μόνο τον άγριο άνεμο
σ'έναν υπέροχο να τρέχει γαλαξία
μες σε ριπές από πετράδια ηλεκτρικά και χρώματα
καινούργιες κατακτήσεις του ανθρωπου
τεχνολογίες κι ανακαλύψεις
και προεκτάσεις της συνείδησης με μαγικές εκφάνσεις
σα μάγοι να αφήνουνε στα πόδια του τα δωρα τους


Πληγή ανοιχτή και φαρμακεία κλειστά
Σφίξαν τα πράγματα κι οι όροι δυσκολεύουν
Kοχλάζει λάβα ηφαιστείου  τρέχουν οι άνθρωποι

Τις απορίες μες τα σπλάγχνα του τις σώπασε
Κρατάει μονάχα την ουσια
στήνει στο δρόμο αυτί και αφουγκράζεται
Τόση ανάλυση χωρίς προορισμό τι να την κάνεις
Τι νόημα έχουν όλα αν δεν πιστέψεις

Αλλάζουν δρόμους τ'ακρογιάλια μες τη θύελλα
όρια, γραμμές, και θεωρίες όλα σκόνη
μέσα απ' τα δάχτυλα του ανέμου η ζωή
περνάει και χάνεται
Γυμνά κορμιά αχναγγίζονται σαν πέπλα
 στα ματια του ωριμάζουν τα σταφύλια
Υγρό φθινόπωρο κι έρωτες πορφυροί
κάτι ετοιμάζουν
μες τη φωνή του ένας σπασμός
πόθος παράφορος σα ρεύμα

Χαιδεύει τις ρυτίδες, τ' άσπρα γένια του
αγέραστο σφυρίζει ένα σκοπό, δεν κάνει πίσω
Κοιτάζει τους ανθρώπους μες στα ματια με συμπόνοια
Κι ας αναπνέει αυτή τη μπόχα απ΄' τη βλακεία τους

Από τα ρουχα που φοραει κρατάει τ' ανθρώπινο
Ζητάει σπίρτο απ' το Θεό, τσιγάρο  ανάβει
Κι απο την πρώτη ρουφηξιά
Χρυσά βραχιόλια θρύψαλλα του μοιάζουν οι αλυσίδες
κι ακούει τη γύφτισσα γριά
να μαρτυράει  νέο χρησμό:
"Θ' αλλάξουν  όλα γρήγορα, θ' αλλάξουν όλα!"

Μαύρο πηγάδι και βαθύ η νύχτα κατεβαίνει
ψηλαφητά κι αβέβαια κι ας το κρύβει
Θα γκρεμιστεί όπου νάναι στ' άγριο βάραθρό της
Σήκω, Ετοιμάσου!

Περνάει τα δάχτυλα στ' αχτένιστα μαλλιά
Κοιτάζει στον καθρέφτη
Πως ξανάνιωσε...
Σε λίγο θα τα παίξει όλα για όλα

Χαιδεύει τ' όνειρο την πιο βαθιά ρυτίδα του
Αυτήν που τούδειξε το δρόμο για τ'αστέρια

Για τ όνειρο  τόση ώρα σας μιλάω
Αυτό που λένε  αδόκιμο και φοβερό μαζί
Εδω και μήνες
κάθε πρωί μόλις ξυπνάω
το βρίσκω ξαπλωμένο σαν παιδί
Πανω στο στήθος μου
.         .        .        .γιώργος σαρρής.       .        .         .        .