Κύμα φθινόπωρο

Λεωφόρος νωπή

Κυματίζει φθινόπωρο

Ακτογραμμή καλοκαιριού

που γράφει ο φλοίσβος



Έρημη άμμος ξαπλωμένη και γυμνή

σε απείρου χρόνο

να πλημμυρίζει ασπρίλα

αφρό βουβό από Σεπτέμβρη κουρασμένο



Λεωφόρος νωπή, χώμα κόκκινο

στη βαρεμάρα κόβει βόλτες ο αέρας

και τριγυρνάει νωθρός κι αναποφάσιστος


Ξυπνάνε οι άνθρωποι

Ψηλαφιστά μες των ονείρων τις σκιές

Ψηλαφιστά

στων οραμάτων τα αγάλματα


Ζευγαρώνει ο φόβος

με τ' αβέβαια βήματα

μες του αγνώστου το τρέμουλο

αποτύπωμα αφήνει


Μονοπάτι αχνοφαίνεται η άβυσσος

την προβάλουν με πείσμα οι οθόνες...


Σαρκοβόρος καιρός

που σαρκάζει τ'αδιάφορα βλέμματα

Ποιος πιστεύει; ποιος πονάει κι αντέχει;

Ποιος λυγίζει και χάνεται;

Ποιος διψάει για ζωή κι αντιστέκεται;


Λεωφόρος νωπή

Χώμα υγρό, χώμα κόκκινο

Ο αόρατος φλοίσβος

όλο γράφει, όλο σβήνει

Κυματίζει φθινόπωρο

πιάνει ψύχρα τα βράδια


Πρωτοβρόχια με ψέματα

θα μας βρούνε στο δρόμο

Που πηγαίνουν οι σκέψεις γυμνές;

κι ο βοριάς; κι η πυξίδα;


Πολιορκία λερού αλατιού

οξειδώνει το διάφανο διάστημα

το γυαλί το θαμπό

που ολοένα θαμπώνει


Κυματίζει φθινόπωρο


Έχω ένα όνειρο...

Δεν είναι όνειρο ακριβώς

Είναι ταξίδι δέντρο χλωρό

και περιπέτεια φοβερή

Λιμάνι κι άνεμος μαζί

Τη μια συνείδηση την άλλη άγριο κύμα

Κυλάει στο στήθος μου ρευστό

και τη σκουριά του φόβου διαβρώνει


Έπιασε πάλι βρώμικη βροχή

Είχε νοτιά, πολύ νοτιά

το καλοκαίρι

Ύπνος ανήσυχος, σεντόνια ιδρωμένα.

Η λύτρωση άραγε, που κατοικεί

σε ποιο δρομάκι μένει;


Πόλη γκρεμίζεται, ψεύτικοι δρόμοι,

τρομάρας τρέμουλο κι ανατριχίλα

Πονάν τα κόκαλα,

μουδιάζει ο χρόνος

Κοίτα τα πόδια του πρησμένα

δεν κάνουν βήμα

Κάποια ανεπάρκεια σοβαρή θα πρέπει να 'ναι...


Κι όμως κυλάει

Κυλάει η μέρα, νύχτα πυκνή

Γδέρνει το δέρμα της πάνω στα σύρματα

Σπάει απ' το ψέμα το γυαλί, σύρτες κλειδώνουν


Γέρνουν οι άνθρωποι

Μέθη, ζαλάδα, θανάτου άρωμα

ελαφρύ για να μη φαίνεται

Ριπές εικόνων,

η όραση έκπληκτη τις καταπίνει

φιλμάκια γρήγορα

φαστ φουντ η σκέψη χωρίς συμπέρασμα

Δίκαιο ή άδικο

πολτός και λάσπη

Δεν ξεχωρίζονται


Κυλάει φθινόπωρο

Κίτρινοι δρόμοι μες τη βρώμικη βροχή...


Η λύτρωση άραγε

Σε ποιο σοκάκι αφώτιστο να μένει;


Λες πως αγάπησες πολύ...

Έτσι νομίζεις;

Μα τι είν' η αγάπη; Μήπως το ξέχασες;

Δεν είναι μάχη;

Δεν είναι πόλεμος

τρελός κι ατέλειωτος με ό,τι πονάει;

Δεν είναι όνειρο;

Δεν είναι πείσμα

να βρει κορμί ό,τι ερωτεύτηκες;

Σκέψου τι αρνιέσαι, σκέψου τι δέχεσαι


Λεωφόρος νωπή

Μούχλα υγρασία

και το χώμα σαπισμένο


Κύμα φθινόπωρο

φλοίσβος αόρατος

σβήνει και γράφει

σε ακτή απείρου


Σεπτέμβρης μήνας

Καιρός σποράς

Καινούργια αυλάκια ζητάει το χώμα

Ακούει κανείς;


Καιρός να αγκαλιαστούνε τα κορμιά

Μέσα στον κόκκινο ουρανό να δώσουν όρκο!

να βρει ο πόθος σώμα

κι ανάσα που να καίει

Να ερωτευτούμε απ' την αρχή αυτό τον άνεμο

που όλο γυρνάει και ρωτάει κι επιμένει

ποιος λέει παρών, ποιος αγαπάει

και ποιος αντέχει λάβα ονείρου στο κρασί του.



Καιρός καινούργιο σπέρμα να κυλήσει

Να του ανοίξουμε να μπει από παντού!

Κι η μήτρα η τρελή η διψασμένη

να το δεχτεί,

ν' αφήσει όλη τη λάσπη της

στις εκβολές των άστρων να πλυθεί

να καθαρίσει ο κόσμος


Να γαληνέψει η βροχή,

αιώνων λόγος,

πάνω στο δέρμα το χλωρό

να φτιάξει σπίτι.

Να βρει γωνιά να γεννηθεί

να σαρκωθεί το απίστευτο

Ζωή να γίνει,

κόσμος άλλος.


Ανθρώπων κόσμος!


.         .        . γιώργος σαρρής .       .         .           .