Περνας μεσα απ' τις μέρες και ματώνεις - 3 ποιήματα

Εγώ τη θλίψη δεν την πρόδωσα

Εγώ τη θλίψη δεν την πρόδωσα
Μετράω το βάρος των σταγόνων της βροχής
Και μάταια -ασ' τους να λένε- πριονίζω
των πετρωμάτων τη σκληρότητα
Στη μουσκεμένη άσφαλτο σκαλίζω
οράματα, όνειρα που οι άλλοι κοροιδεύουν

Εγώ τη θλίψη δεν την πρόδωσα
την πότισα, την τάισα, τη ζωντάνεψα
της βρήκα σπίτι και την έκανα σκοπό
Τη συννεφιά της πύκνωσα
κρυστάλλωσα σκιές κι έφτιαξα σώματα
Στα πληγωμένα της ταξίδια
βρήκα λιμάνι και καράβια ετοιμάζω
Να πάει χαμένο τίποτα
δεν πρόκειται να αφήσω

Να πάει χαμένο τίποτα
δεν πρόκειται να αφήσω

Κι αν σέρνεται έρημο πουλί
μέσα σε βρώμικο αέρα
Στης πολιτείας το συρματόπλεγμα
 αν πιάνεται και σκίζεται το δερμα της
Εγώ είμαι εδώ στο πλάι της
Να βάζω χτύπους στη σειρά
Ρυθμούς να φτιάχνω για να πέσουνε τα τείχη
Μέχρι κι αυτά τα σκουριασμένα συρματόσχοινα
Εκείνες τις αχτίδες τις παλιές
από τους δρόμους του Δεκέμβρη
Τις γυάλισα και λάμπουν ολοκαίνουργιες
Σε λίγο έρχεται πάλι ο καιρός
κάτι φεγγάρια βρέφη σκάνε μύτη

Εγώ τη θλίψη δεν την πρόδωσα
Στο τέλος θα νικήσουμε εμείς
Βάλτο καλά μες στο μυαλό σου

Δακρύστε ελεύθερα

Δακρύστε όσο πιο πολύ
Ελεύθερα δακρύστε
Αρκεί τα δάκρυα να κυλάνε ένα-ένα
και μόνα τους να πέφτουν στο κενό
χωρίς το ένα τ'άλλο να ενοχλεί.

Ε όχι κι οργάνωση στη θλίψη!
Θάταν αλήθεια τραγικό να το δεχτείς
Να συνωστίζονται τα δάκρυα
να γίνονται ποτάμια, να απειλούν
Θυμός, συνθήματα και χέρια ενωμενα!

Η λύπη πρέπει να κρατάει
την καθαρή κι αγνή της ομορφιά
Κι η οργή να χύνεται στη θάλασσα
μονη ολομόναχη
 υπέροχα τρελή κι απελπισμένη

Να πλένει την ψυχή, όχι την ύλη



Περνας μεσα απ' τις μέρες και ματώνεις

Περνάς μέσα απ'τις μέρες και ματώνεις
Κακοποιός το μέλλον που ανατρέπει
Κακοποιός ο δρόμος που φωνάζει
Κι οι τοίχοι που ουρλιάζουνε
γραμμένοι με συνθήματα
Κακοποιοί τα βήματα
κι η άσφαλτος που τρέμει
Κακοποιός κι ο αέρας που δονείται
στων συνθημάτων το ρυθμό
"Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά..."

Ρακένδυτη εργατιά
απ' τη γωνιά στο πρώτο πλάνο
πας να  χαλάσεις τη σειρά
και ν'ανατρέψεις δεδομένα
Κι αν δε σου ρίχναν ούτε δεύτερη ματιά
"...εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά"
αυτή η επίμονη τρελή διαλεκτική
ξανανεβαίνει στη σκηνή
κι αρχίζει πάλι

Κακοποιός τώρα κι η αλήθεια
ρίχνει τα πέπλα και χορεύει
σαν τα καλώδια τα γυμνά
που κουβαλάν χιλιάδες βόλτ
και σε χτυπάνε από μακριά
κι ας μην τ'αγγίζεις

Περνάς μέσα απ'τις μέρες και ματώνεις
Περνάς μέσα απ'τις μέρες και ματώνεις

.     .      .      .γιώργος σαρρής.     .       .        .        .