Θέμα αίματος

Πως γίνεται να λές στον εαυτό σου τέτοια ψέμματα;
Φόρα κατάσαρκα επιτέλους την αλήθεια κι ας πονάει
σαν περιέργεια μαχαιριού που από ένα χερι ξεγλιστράει και καρφώνεται
στριφογυρνάει σε μιας αλήθειας το βυθό κι ανακαλύπτει
 σε μια γελοία επιφάνεια από κάτω, σε κάποιο δέρμα γερασμένο
σωβατισμένα ψεύτικα Αξιώματα...
Πως γίνεται να κρύβεται η θάλασσα
Τόσο απέραντο γαλαζιο, τόσο νερένιο άπειρο
τόσο δικός σου κόσμος
να σε κυκλώνει από παντού
και συ να συναινείς να πάει χαράμι

Τόση ασπρίλα όπως σπάει πάνω στην πέτρα
τόσα μηνύματα πως δεν τα παίρνεις, δεν τ' ακούς;
Στον πανικό σου πες λιγάκι να σωπάσει
να βγάλει το σκασμό να γαληνέψει κι άκου:
Δεν κρύβεται η θάλασσα
χωρίς εσύ να το επιτρέπεις
Απλά είναι το παραθυρο κλειστό
κι οι χαραμάδες σφραγισμένες
Κι εσύ εθίστηκες στη νύχτα
κι όλο τη βγάζεις με φλασακια ψευτοόνειρα
Κι όταν ανάβει που και που κανένα φώς
γλεντοκοπάς και το γιορτάζεις για ξημέρωμα

Δεν είναι βέβαια τόσο απλό
μετά από τέτοιο μούδιασμα και τέτοιο παραμύθι
να απλώσεις χέρια ξαφνικά  και να τ' ανοίξεις
Αλλά κι αυτή η αλυσίδα που φοράς
και για συνέχεια του κορμιού σου  λογαριάζεις
ειναι μονάχα μια συνήθεια από πάγο
που λιώνει οταν χτυπάει κατακούτελα η άνοιξη
Δεν είναι βέβαια θέμα χρόνου να σωθείς
κι από το βούρκο αυτό να ξεκολλήσεις
Ποτέ δεν ήταν
Το ξέρεις, θέμα αίματος πως είναι
Μην πας λοιπόν να το φορτώσεις σε άλλες πλάτες
Ετούτη τη φορά δε θα μπορέσεις να ξεφύγεις
Πάρτο απόφαση λοιπόν

κι αρνήσου επιτέλους το χειμώνα
Απλά, αρνήσου, επιτέλους, το χειμώνα. 

.             .               .               .γιώργος σαρρής.            .               .                .


 Matter of blood

How does it come and you tell yourself such lies?
Put on the truth just on your flesh at last even if it hurts
like a knive’s curiosity that slinks from a hand and
thrusts
spins in a truth’s deep and sniffs out
under a ridiculous surface, on a aged skin
plastered false axioms...
How does it come and sea hides
So much deep blue, so much water infinity
so yours a world
twining you all around
and you consenting to be wasted away


So much white as it breaks over the stone
so many messages, how can’t you receive them, hear them?
To your panic tell to hush a bit
to shut up calm down and you listen:
The sea does not hide
without you permitting it
The window is simply closed
and the chinks sealed up
And you got addicted to the night
and you always get by with false dream little flashes
And when from time to time a light turns on
you paint the town red and you celebrate it as daybreak

It is not of course that simple
after such tingling and such spiel
to spread arms suddenly and open them
But this chain too which you wear on
and you think of as branch of your body
it is only a habit of ice
which melts when spring hits straight onto heads
Certainly it is not a matter of time for you to be saved
and snap off from this bog
It has never been so
You know it, a matter of blood that is
Don’t try then to dump it on other backs
This time you will not be able to escape
Then deal with it

and deny winter after all
Just, deny, after all, winter.


. . . .giorgos sarris.. . . .