στη λύρα σου λυράρισα
Να ξεπιαστεί λιγάκι η φεγγαράδα
από το ασημένιο μούδιασμά της
Το εκτροχιάσαμε επιτέλους το μυστήριο
Τωρα τραβάμε γατζωμένοι
πάνω στη ράχη του κτήνους
άπτεροι από λαμπράδα
μετωπικα να συγκρουστούμε
με τα ρηχά τους τα φρικτά
μα εξόχως λογικά ενδεχόμενα
Ας περιφράξουμε λοιπόν
τα πρωινά μας και τα απόβραδα
περιορίζοντας τον αντίκτυπο
βουερών ενστίκτων
σερνάμενων στο ξύλο ή τις χορδές
ενός νυχτοθρεμένου βιολοντσέλου...
Μεσημεριάζει ο έρωτας μωρέ;
Συσκευάζεται το μελτεμι;
. . Γιώργος Σαρρής . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου