Αυτό το λίγο έστω για λίγο- γιώργος σαρρής

Έπεσε ο νούς στή θάλασσα, κι ήτανε λες κι η νύχτα 

έβγαλε το σκούρο φόρεμά της 

και φόρεσε κατάσαρκα από πάνω της τη μέρα, 

και το μόνο που έβλεπες ν' αστράφτει ήταν

 το ασήμι που χυνόταν ποτάμι στο νερό,

 κι αναπηδούσαν σα φλουριά τα λαμπυρίσματα,

 όπως μυριάδες ασημένια μόρια του τίποτα,

 που δεν έχουνε σκοπό να σχηματίσουν καμμιά κύρια ουσία

, παρά μόνο μια βροχή από λαμπερές εντυπώσεις, 

που όπως πηδούσαν τόσες δα μικρές στο νερό, 

αν προλάβαινες έβλεπες μικρές

 νερένιες χρωματιστές πεταλούδες 

που ζούσαν μόνο λίγα δέκατα του δευτερολέπτου, 

κι όποιος μπορούσε έστω για λίγο αυτό το λίγο να κρατήσει, 

μια βροχερή εικόνα στο μυαλό, 

καταλάβαινε γιατί είναι τόσο βιαστικός ο έρωτας στο πέρασμά του

 ή γιατί είναι τόσο απέραντη αυτή η μικρή κι ασήμαντη ζωή μας.
γιώργος.σαρρής

Αντίο Μίκη όλων μας

Αντίο Μίκη όλων μας!
Αντίο βράχε
της Μουσικής 

που όλοι ακουμπήσαμε και νοιώσαμε
Αντίο Άνεμε που σάρωσες
όλες τις πόλεις που πέρασες ανάμεσα τους
Αντίο παθιασμένε αητέ
που δεν μπόρεσες ποτέ να πετάξεις χαμηλότερα.
Ασταμάτητε ονειροπόλε, ατέλειωτη δίψα Αντίο!
Μακρινό χαμένο βλέμμα που πέταξες πέρα
και χάθηκες σ' αυτά που ονειρεύτηκες
Αντίο συντροφε και συντροφιά του '70, δύσκολα χρόνια μες τα σκοτεινά δωμάτια
με τα τραγούδια σιγανά μη μας ακούσουν οι φρουροί.
Αντίο σπορά του ήλιου, σπόρε του αύριο,
Αγέρωχε με το κεφάλι ψηλά τις μέρες του αγώνα,
Κήπε, δρόμε, Θάλασσα του ατέρμονου στοχασμού!
Μίκη των φτωχών, Μίκη των δρόμων!
Αντίο Άνθρωπε μεγάλε και Άνθρωπε μικρέ
με τα χίλια λάθη και πάθη
και τα ενα εκατομύριο θαύματα που χάρισες σε όλους.
Τεράστια αγκαλιά που όλους μας χώρεσες
Αντίο Αξέχαστε Αληθινέ Ατέλειωτε Μίκη!
Αθάνατος! Αθάνατος! Αθάνατος!
Αντίο!

γ.σ.

Του απείρου -γιώργος σαρρής

Στέκομαι απέναντι σου
Σκοτεινό γαλάζιο του άπειρου
ντυμένο με όλα τα άστρα και τις Νεφέλες σου
Αντικριστά στους γαλαξίες της νοσταλγίας αυτού που δεν θα ρθει
Καταθέτω την δειλινη μου θλίψη σαν χαρά
με φόρεμα λευκό μικρό κορίτσι,
ευωδιαστό κελάιδισμα
φρεσκοανθισμένο δέρμα
αλλόκοτο ανατρίχιασμα μπροστά στην ομορφιά

 με ματιά στη Γαλήνη,

Ξυπνάω τα μυστικά μου χρώματα.
Αηδόνι επικίνδυνο
σε ίσκιους φανταστικούς
Το άγνωστο πετράδι σου αφουγκράζομαι.
Ακούω τη μουσική του!
Πού είναι η αγάπη, πού είναι οι άλλοι;
Πού είναι το τίποτα πού είναι τα πάντα;
Αγάλματα παράφορα αγκαλιάζω.
Τι περιμένω, τι ονειρεύομαι;
Τι αστραπή κρατάω στα χέρια;
Τι λάμψη αμείλικτη και οίστρο,
φωσφορικούς βυθούς σκαλίζοντας
με ένα ραβδί εβενου
μ' ένα λιγοστεμα θανάτου.
Μια νύχτα καλοκαιρινή
σκούρο βελούδο αστροπεριχυτο,
μαυλιστικη γητεια που ανασαίνει
Μια αλήθεια τόσο κοντινή
μα τόσο απροσδόκητα κρυμμένη

Στα δάχτυλα με παίζει
και μ' ανατρέπει

γσ

Σεπτέμβρης- γιώργος σαρρής

Mατώνει που και που καμιά λεξούλα
κι ακούς το θόρυβο
μικρή βουή από το
ρυάκι της που ρέει

Βρέχει στο νού μου μια βροχή
από φύλλα φθινοπώρου
Πολύχρωμα δρομάκια
σ'ένα χωριό στο Πήλιο Σεπτέμβρη

Και βλέπω εκεί τον εαυτό μου
πριν χρόνια καθισμένο σε μια πέτρα
ή στο μικρό τραπέζι
σ' εκείνο το στενό μπαλκόνι της Θυμέλης

με ένα τετράδιο και μια λάμπα πετρελαίου,
να πλένει η Σοφούλα το σταφύλι 

στο κρύο νερό

κι εγώ να στέλνω πέρα μάτια, σκέψεις
πάνω απ' τα δέντρα 

να κυλήσουν στο Αιγαίο

Και νάναι τέτοια η ησυχία κι η γαλήνη
που όταν ράγιζε η καρδιά
ακούγονταν το κρακ της.

γσ