Μιλτος Σαχτούρης - Φυσούσε

Φυσούσε
λουλούδια από άλλο κόσμο

σαν εκκλησία

με μαύρα στίγματα όμως του κακού
σκορπισμένα
να καίνε κόκκινο το δέρμα

μέσα στον ύπνο
τραγικά
 μοσχοβολούσαν
τα  μαλλιά της

ΚΑΤΕΒΑΙΝΕ ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΞΕΝΟΣ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟΣ

Το αίμα καίει το μυαλό
η άνοιξη μια στιγμή φάνηκε κάπου κοντά στα κυπαρίσσια
ωραία πουλιά πέφταν με δύναμη
σε κάθοδο φριχτή
κι άλλα ζεστά πουλιά μεσ' απ' τον ήλιο
βγαίναν κι ανεβαίναν

από την πόλη χάθηκαν τα περιστέρια

η μαύρη γυναίκα έστελνε
ψεύτικα
λουλούδια στους νεκρούς

ΒΑΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Βαριά από την Άνοιξη
η φλόγα
τα μάτια ανοίξανε σαν τάφοι
πράσινα χόρτα φύτρωσαν γύρω στο στόμα
τα βλέφαρα χάθηκαν μακριά
φύγανε τα μαλλιά
μα η πληγή έμεινε ορθάνοιχτη
κι ουρλιάζει


ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ


Τί γυρεύει το κορίτσι

στο σκοτάδι της καρέκλας;

γρήγορα

καθώς νυχτώνει το φθινόπωρο 

γδύνεται

με σύννεφα μπροστά στα μάτια

με τη βροχή μες στο κεφάλι

με τη βελόνα στην καρδιά

βγάζει τις κάλτσες 

 βγάζει τα λουλούδια

πετάει το φωτοστέφανο

έξω τα φύλλα του καιρού

βάφονται μες στο αίμα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ

Χρόνια

ο ουρανός
ήτανε ένα δύσκολο χαρτί

κρυμμένο

μες στην τσέπη μου

και μες στον κήπο μου φύτρωνε όλη τη μέρα

αίμα
γιατί βροχή

πέφταν οι πέτρες απ’ τον άλλο ουρανό

τσακίζοντας

κρέατα

και κόκαλα

Έτσι

σαν ήρθε η Ανάσταση 

ντυμένος μαύρα

μ’ ένα κόκκινο κερί

βγήκα

τρελός

στους δρόμους

ήμουνα ένα κίτρινο

πουλί

σαν κι αυτά που ζωγράφιζε

ο Modigliani

ποτέ μου

ποτέ μου

δεν είχα γεννηθεί

ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ


Τα ωραία νησιά

δεν έχουν ουρανό

τα πτώματα εκεί

έχουνε κόκκινα φτερά

τα κόκαλα
λάμπουν

σαν

άσπιλη

άσπρη φωτιά

κι έρημο το φεγγάρι

εκεί

το ξεδοντιασμένο

το στόμα της γριάς

έχει ουρανό

Η ΚΑΚΗ ΕΙΚΟΝΑ


Σκάζανε αυγά

κι έβγαιναν στον κόσμο

άρρωστα παιδιά

σα σπασμένα άστρα

μαύρα περιστέρια

διώχνανε τον ήλιο

με κακές πετσέτες

μ’ άχαρες στριγκλιές

έβραζε η θάλασσα

καίγαν τα πουλιά της

τα διωγμένα ψάρια

κλαίγαν στο βουνό

κι ένα λυσσασμένο

κόκκινο φεγγάρι

ούρλιαζε δεμένο

σα σφαγμένο βόδι

ΓΙΑΤΙ


Γιατί το αίμα του χειμώνα

έβγαλε φτερά την άνοιξη

και πέταξε το καλοκαίρι;

γιατί τα λουλούδια που φύτεψα στον

κήπο μου

φύτρωσαν άγρια στον καθρέφτη της

κάμαρας μου;

γιατί τ’ ωραίο άσπρο σώμα

που κρατούσα

μαύρισε

και μου έβαψε τα χέρια;

γιατί μετράνε τα πουλιά την άνοιξη με

τα μαχαίρια;

γιατί οι αρρώστιες του καλοκαιριού 

φάνηκαν στο φεγγάρι του χειμώνα;

γιατί τα μαύρα μαλλιά που τύλιγα

τα χέρια μου

γίναν αράχνες και δέρματα σκονισμένα;

γιατί το φλιτζάνι που έπινα καφέ

γέμισε ένα πράσινο σκοτεινό μαρτύριο;

Δεν έχει κόκκινη απάντηση

το γιατί είναι μια μεγάλη έλλειψη

κάτι σαν τάφος