Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Τίτος Πατρίκιος-'Όταν μιλούν" και πέντε ακόμη ποιήματα





Όταν μιλούν στα καφενεία
για έρωτα κι ελευθερία και τέτοια
πως να τους πεις για τον ερειπωμένο έρωτα
που αντιστέκεται ακόμα και στην απομόνωση,
για τη δικαιοσύνη που φτιάχνεται στο χάος
χιλιάδων προσβολών και παραβάσεων,
πως να τους πεις για λευτεριά που μοναχά κερδίζεται
μεσα απ' το βάθος των αποπνικτικών δεσμωτηρίων

Αφανές μνημείο

Το χαράκωμα χορτάριασε, έγινε κοπρώνας.
Πάνω απ' τους νεκρούς μας
εκεί που πέσανε οι πιο γενναίοι
είναι ένα στρώμα τώρα από σκουπίδια,
σπέρματα από αυνανισμούς κι ασέλγειες.
Σαν αφανές μνημείο
που σκέπασε τα καλύτερά μας χρόνια.

Το πρόβλημα με τις αντωνυμίες

Λέμε εμείς κι εννοούμε εγώ
λέμε εσύ κι εννοούμε πάλι εγώ
λέμε αυτός κι εννοούμε πάλι εγώ.
Στην ουσία μόνο με το εγώ
μπορούμε να εννοήσουμε
κάποιον άλλο.

Ανοιχτά σύνορα

Θυμάσαι είχαμε κάνει την ίδια υπογράμμιση
στο ίδιο βιβλίο του Μαρξ...

Δεν υπάρχουν για μας μακρινοί περίπατοι
σε δρόμους ολόσκεπους με δέντρα
το πολύ στα κράσπεδα σκονισμένες πικροδάφνες.
Στις άδειες τσέπες μας δεν κουδουνάνε αστέρια
μόνο ένα κουτί τα πιο φτηνά τσιγάρα
και ρέστα από χιλιάρικο.
Το μέτρησαν επιτέλους οι ξένες αποστολές
το γράψαν οι εφημερίδες με ημίμαυρα
το αγνοούν οι Πολιτικές Επιστήμες του Πανεπιστήμιου:
στον τόπο μας
έχουμε κατά κεφαλήν
ογδόντα δολάρια εισόδημα το χρόνο.

Ακρόπολη
αρχαία μάρμαρα που με κοιτάτε
ποιοι πέρασαν
ποιοι πολέμησαν
ποιοι χάραξαν τ' όνομά τους
ποιοι μείναν άγνωστοι για πάντα
είμαι κι εγώ ένας απ' αυτούς.
Πατάω το ίδιο χώμα
με τα θαμμένα παράνομα βιβλία
και τ' αυτόματα που αρπάξαμε από τον εχθρό
στην ίδια πόλη ζω
που απλώνει πέρα από σύνορα και χρόνο.
Και γίνονται όλα ένα
τ' ανόμοια και τα μακρινά.

Ε, σεις πολιτείες που βρίσκεστε κοντά μου
σας μιλάω εγώ απ' την Αθήνα
στεφανωμένος από ένα γέρικο ουρανό
που βαρέθηκε να 'ναι γαλάζιος
τον Κόκκινο πρωινό ουρανό ολωνών μας.
Μιλάω σε σένα Παρίσι
με τις παλιές σου καρμανιόλες, λιθόστρωτο
πλυμένο απ' τη βροχή, το αίμα,
τις βρισιές των κομμουνάρων,
Παρίσι δίχως Σηκουάνα γι' αυτοκτονίες.
Σε σένα Άγια Πετρούπολη
με τα παρμένα Χειμερινά Ανάκτορα
που γδύθηκες τ' όνομά σου
για να φορέσεις την απλή στολή του Λένιν.
Μιλάω σε σένα Μαδρίτη
κάρβουνα σαν και μας
καρφωμένη απ' τις μαυριτάνικες λόγχες,
Μαδρίτη αγαπημένη, οδόφραγμα δικό μας.

Πέφτοντας κάπου μα πάντα νικώντας.
Το εμβατήριο.

Γενάρης 1950

Οφειλή

Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,
πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο
αρρώστεια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,
δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,
συστηματική υπόσκαψη κ’ έτοιμες νεκρολογίες
είναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.
Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ’ τη ζωή άλλων,
γιατί η σφαίρα που της γλύτωσα δε χάθηκε
μα χτύπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου.
Έτσι σα δώρο που δεν άξιζα μου δόθηκε η ζωή
κι όσος καιρός μου μένει
σαν οι νεκροί να μου τον χάρισαν
για να τους ιστορήσω.



6 σχόλια:

  1. Ανώνυμος9/8/12, 7:13 μ.μ.

    Στη ανάρτησή σας δεν είναι σαφές αν όλα τα ποιήματα ανήκουν στον αγαπητότατο Τίτο Πατρίκιο.
    Επιτρέψτε μου να σας πω κάτι που ξέρω με βεβαιότητα (για να αποκαταστήσουμε την αλήθεια):
    "Τα αντικλείδια" είναι του Γιώργη Παυλόπουλου.

    (Ελπίζω να με συχωρέσετε για την παρέμβαση.)
    Καλή συνέχεια στο ενδιαφέρον μπλογκ σας!
    Φιλικά

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ για τη διόρθωση. Ψάχνοντας εδώ κι εκεί και διαβάζοντας ποιήματα διαφόρων ποιητών επανέλαβα προφανώς το λάθος κάποιου άλλου που έγραφε από κάτω και τη συλλογή("Αντικριστοί καθρέφτες") στην οποία είχα δει ότι δεν υπήρχε το ποίημα αλλά νόμιζα ότι αυτό ήταν όλο το λάθος. Ετσι το έβαλα στο φάκελλο του Πατρίκιου και κατόπιν βρέθηκε κι εδώ.
    Δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθω ποια είναι η αρχική πηγή αφού το λάθος υπάρχει και αλλού.
    Ζητάω συγνώμη ειδικά από το Γιώργη Παυλόπουλο για την προχειρότητά μου.

    Άλλαξα και τον τίτλο του ποστ λίγο για να φαίνεται καλύτερα πως όλα τα ποιήματα είναι του Πατρίκιου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος19/8/12, 6:02 μ.μ.

    Τέλεια!
    Μου έχει συμβεί κι εμένα να αναπαράγω το "Αργοπεθαίνει" της Martha Medeiros, (A morte devagar), που διακινείται από πολλούς στο ίντερνετ χωρίς εγκυρότητα επιμένοντας λανθασμένα ότι ανήκει στο Νερούδα.
    Συμβαίνουν αυτά...

    Κι επειδή λατρεύω τον Πατρίκιο, σας χαρίζω ένα εξαιρετικό ποίημά του, που είμαι σίγουρη ότι θα σας κλέψει την καρδιά.
    Απομένει η μελοποίησή του...
    (Μη σας βάζω ιδέες...)

    ΡΟΔΑ ΑΕΙΘΑΛΗ

    Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
    βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
    δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
    όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
    όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
    Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
    στα λόγια που έφτασαν έστω αργά
    στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
    στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
    στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.
    Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
    μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι αυτές
    ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμά τους
    ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.

    ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή