Τρίτη 30 Ιουλίου 2019

Αρθούρος Ρεμπώ: Το μεθυσμένο καράβι



Μετάφραση: Καίσαρ Εμμανουήλ


Καθώς κατέβαινα απαλά απ’ τα γαληνά ποτάμια,
Είδα πως αρυμούλκητο, δίχως πλοηγούς κυλούσα:
Κραυγαστικοί Ερυθρόδερμοι τους είχαν στόχο βάλει,
Αφού τους κάρφωσαν γυμνούς σε παρδαλούς πασσάλους.

Το πλήρωμά μου ολόκληρο παντέρημο είχα αφήσει,
Στάρια της Φλάντρας φέρνοντας κι εγγλέζικα μπαμπάκια.
Όταν με τους πιλότους μου τελείωσε εκείνη η αντάρα,
Οι ποταμοί μ’ αφήσαν πια να κατεβώ όπου θέλω.

Μες στον τρελό τον παφλασμό των παλιρροιών, τον άλλο
Χειμώνα, πιο απειθάρχητο κι απ’ τα παιδιά, είχα τρέξει!
Κι όσα χερσόνησα άφησα στο δρόμο μου ποτέ τους
Δεν είχαν νιώσει σαματά πιο θριαμβικό από κείνο.

Η καταιγίδα ευλόγησε τους πελαγίσιους μου όρθρους.
Από φελό αλαφρότερον ορχήθηκα στο κύμα,
Αιώνιο, όπως λεν, παγιδευτή θυμάτων, δέκα νύχτες,
Χωρίς των φάρων τα χαζά να νοσταλγήσω μάτια.

Πιο αβρό παρ’ όσο στα παιδιά του άγουρου μήλου η σάρκα,
Το κύμα, πράσινο, έλουσε το ελάτινο σκαρί μου
Κι έπλυνε κάθε μου κηλίδα από κρασιά γαλάζια
Κι από εμετούς, σκορπίζοντας άγκυρες και τιμόνι.

Και μες στο ποίημα το πλατύ, από τότε, είμαι λουσμένο
Του πόντου, αφέψημα γλυκό από τους χυμούς των άστρων,
Πίνοντας πράσινο γλαυκό, όπου, ωχρό κι έκθαμβο σκάφος,
Ένας πνιγμένος, κάποτε, κυλάει συλλογισμένος,

Όπου, την όψη αλλάζοντας των γαλανών χρωμάτων,
Τρέλα, ρυθμοί απαλοί κι αργοί κάτω απ’ το φως της μέρας,
Πιο δυνατά και από το αλκοόλ και πιο πλατιά απ’ τις λύρες
Του έρωτα υπόκωφα οι πικρές πυκνάδες αναβράζουν.

Ξέρω ουρανούς που σ’ αστραπές σκίζονται, και σιφούνια,
Ρέματα κι αντιμάμαλα· ξέρω το βράδυ ακόμη,
Την οιστρωμένη χαραυγή, λαό από περιστέρια,
Και κάποτε είδα ό,τι ο άνθρωπος φαντάστηκε πως είδε.

Είδα τη δύση εγώ στιχτή από μυστική μια φρίκη,
Κρυσταλλοπέδια απέραντα, μενεξελιά ν’ αυγάζει,
Τα κύματα, όμοια με ηθοποιούς δραμάτων παναρχαίων,
Τα νουφαρένια ρίγη τους μακριά ν’ αργοκυλούνε.

Την πράσινη ονειρεύτηκα νύχτα με τα ένθεα χιόνια,
Φιλιά που ωψώνονται νωθρά στων θαλασσών τα μάτια,
Το ρόισμα των ανάκουστων χυμών φυτών και δέντρων
Και τ’ ωχρογάλαζο όρθρισμα μελωδικών φψσφόρων.

Μήνες εγώ ακολούθησα το καραντί, παρόμοιο
Μ’ ένα βουστάσιο υστερικό, να σπάει μπροστά στις ξέρες,
Ξεχνώντας πως τα διάφωτα των Μαριών τα πόδια
Μπορούν των δύσπνοων Ωκεανών τα ρύγχη να δαμάσουν.

Έπεσα απάνω, ξέρετε, σ’ απίστευτες Φλωρίδες,
Που άνθη και μάτια πάνθηρων σμίγουν, δέρματα ανθρώπων
Κι ουράνια τόξα, τανυστά σα χαλινάρια, επάνω
Από τους πόντους, σε γλαυκά, φανταστικά κοπάδια.

Είδα, τεράστια κιούρτα, εγώ, τους βάλτους ν’ αναβράζουν,
Όπου, στα σκοίνα ανάμεσα, σαπίζει ένας Λεβιάθαν,
Κατρακυλίσματα νερών σ’ ώρες απνοίας κι ακόμη
Τα ουράνια μες στα βάραθρα, στο βάθος να κυλούνε!

Πάγους, πυρόχροους ουρανούς, νερά μαργάρινα, ήλιους
Λευκούς, ναυάγια φρικαλέα μες σε βαθύχροους κόλπους,
Όπου γιγάντινα ερπετά, λεία των κοριών, κυλούνε
Βαριά με μαύρα αρώματα από τα στρεβλά τα δέντρα.

Θέλω να δείξω στους μικρούς ετούτες τις χρυσόφες,
Τα ψάρια ετούτα τα χρυσά που τραγουδούν στο κύμα.
Άνθινοι αφροί ευλογήσανε τα κλυδωνίσματά μου
Κι ανείπωτοι άνεμοι φτερά πολλές φορές μου εδώσαν.

Κάποτε ο πόντος, μάρτυρας κατάκοπος των πόλων,
Που οι στεναγμοί του απάλυναν το σάλο μου, σε μένα
Τα ωχρά του τ’ άνθη ανέβαζε με τις χλωμές του θέρμες,
Και σα γυναίκα απόμενα γονατιστή σε μια άκρη,

Χερσόνησος που επάνω της την κόπρο ταλαντεύει
Και τους καυγάδες κρωκτικών, χρυσόφθαλμων ορνέων.
Κι αρμένιζα ώσπου, ανάμεσα από τους λεπτούς αρμούς μου,
Κάποιοι πνιγμένοι ανάστροφα να κοιμηθούν οδεύαν.

Έτσι εγώ, κάτω απ’ τα μαλλιά των όρμων, πλοίο χαμένο,
Που έχει ο τυφώνας σε ουρανούς χωρίς πουλιά εξορίσει,
Εγώ που οι νέοι Μονίτορες και τ’ άρμενα της Χάνσας
Το μεθυσμένο απ’ το νερό δε θά ’βρουν σκελετό μου,

Ελεύθερο, καπνίζοντας, ζωστό από μπλάβες πάχνες,
Εγώ που ελόγχιζα το χάος, πορφυρωμένο τοίχο,
Όπου, θεσπέσιο γλύκισμα των αγαθών ποιητών σας,
Λειχήνες του ήλιου απλώνονται και μύξες του γαλάζιου,

Εγώ που αρμένιζα, στιχτό από ηλεκτρικά φεγγάρια,
Τρελή σανίδα που η τεφρή συνόδευε ιπποκάμπη,
Όταν οι Ιούλιοι εγκρέμιζαν με ρόπαλα τους θόλους
Των υπερπόντιων ουρανών με τα πυρά χωνιά τους,

Εγώ που έτρεμα νιώθοντας μακριά να μουκανίζει
Των Βεχεμότων ο οργασμός και των πυκνών Μελστρόμων,
Κλώστης αέναος των γλαυκών ακινησιών του απείρου,
Ω! την Ευρώπη νοσταλγώ με τα παμπάλαια τείχη!

Είδα αρχιπέλαγα αστρικά κι είδα νησιά εγώ πλήθος,
Που οι ουρανοί τους οι έξαλλοι είναι ανοιχτοί στο ναύτη.
Σε τέτοιες νύχτες άσωστες κοιμάστε, εξορισμένα,
Άπειρα εσείς χρυσά πουλιά, ω μελλοντική Ευρωστία;

Μα έκλαψα, αλήθεια, εγώ πολύ. Οι αυγές φαρμάκι στάζουν.
Κάθε φεγγάρι είναι στυγνό κι είναι πικρός κάθε ήλιος.
Ο έρωτας μ’ έχει, ο αψύς, βαθιά, μεθυστικά ναρκώσει.
Ω! ας έσπαζε ηκαρίνα μου! Ω! στο βυθό ας κυλούσα!

Αν της Ευρώπης τα νερά ζηλεύω, είναι ένα τέλμα
Μαύρο και κρύο, όπου ένα παιδί γονατιστό, γεμάτο
Θλίψη, ένα βράδυ ευωδιαστό κάποιο καράβι αφήνει
Σα χρυσαλλίδα, τρυφερό, του Μάη ν’ αργοκυλήσει.

Δε μπορώ πιά, λουσμένο απ’ τη ραθυμία σου, ω κύμα,
Να παραβγώ τα φορτηγά που κουβαλούν μπαμπάκι,
Κι ούτε σημάτων και σημαιών την οίηση να διασχίσω
Και κάτω απ’ τ’ άγρια να διαβώ των γεφυρών τα μάτια!

(Νομίζω ότι είναι η πιό όμορφη μετάφραση από τις πολλές που έχουν γίνει που δίνει το ποίημα μαζί με τον ατίθασο και άγριο χαρακτήρα του Ρεμπώ. Το βρήκα στη "μποτίλια στον Άνεμο του Μπάμπη Ζαφειράτου)

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος6/10/19, 7:33 π.μ.


    Για μια αδελφοποίηση των οργανωμένων του Ολυμπιακού

    με Χριστιανοφασίστες οπαδούς του Ερυθρού Αστέρα και αυτής της επαλήθευσης της αγάπης τους που έγινε πριν κάποιες ημέρες στο γήπεδο του Ερυθρού Αστέρα.

    'Ενα παλιότερο κείμενο κάποιων:

    Τίτλος

    Orthodox…tigers? Τους «φορείς» του εθνικιστικού κλίματος οργάνωσε ο διαβόητος Arkan. Μάλιστα ήταν και εκείνος ο οποίος επέλεξε την μετονομασία σε «Delije» (γενναίοι), των έως τότε (αυτό)αποκαλούμενων «Γύφτων» του «Μαρακανά».

    Στον 3ο αγώνα με τον Παναθηναϊκό, αυτόν που έγινε στο ΣΕΦ, πήγα με φίλους. Απέναντι, ένα τεράστιο πανό στα Σερβικά και –ευτυχώς- ένας από την παρέα ήξερε κάτι λίγα και προσπάθησε να το μεταφράσει και για μας τους υπολοίπους: «Hκαρδιά των ηρώων ζει για πάντα» ή κάτι τέτοιο θα το μετέφραζα παιδιά…. Ποιών ηρώων ρε; Έχει γούστο να εννοούν τον Μλάντιτς (μόλις είχε συλληφθεί)! Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα Σέρβικα πανό στο ΣΕΦ ή το Καραϊσκάκη. Συνήθως όμως ήταν οπαδικά και αναφέρονταν στη σχέση «αδελφοποίησης», όπως την αποκαλούν, μεταξύ των φανατικών οπαδών του Ερυθρού Αστέρα «Delije» (γενναίοι), και των δικών μας εδώ, της Θύρας 7: τα περίφημα “OrthodoxBrothers” (λες και οι οπαδοί της …Παρτιζάν ή του …ΠΑΟ και του ΠΑΟΚ είναι… καθολικοί ή μουσουλμάνοι! Ή λες και ο Ολυμπιακός ή ο Ερυθρός Αστέρας είναι «θρησκευτικά κλαμπ» με αποκλειστικά «ορθοδόξους» φιλάθλους…). Ετούτο όμως το πανό δεν ήταν οπαδικό, ήταν πολιτικό και –μαζί με άλλο ένα τουλάχιστον πανό που αν δεν κάνω λάθος είχα δει στο ματς με τη Ρεάλ στο ΣΕΦ και αναφέρονταν στον επίσης εθνικιστή IvaneBogdanov- κατά τη γνώμη μου, ήταν και επικίνδυνο. Η σχέση μεταξύ των συγκεκριμένων γκρουπ φανατικών οπαδών Ολυμπιακού και Ερυθρού Αστέρα δεν είναι καινούρια. Ξεκίνησε το 1986 με αφορμή ένα αγώνα μεταξύ του ΠΑΟ και του Ερυθρού Αστέρα στο ΟΑΚΑ, στον οποίο βρέθηκαν και οπαδοί του Ολυμπιακού για να υποστηρίξουν τους Γιουγκοσλάβους, ακόμα τότε, ενάντια στον «κοινό εχθρό». Η σχέση αυτή ενισχύθηκε και στη ρεβάνς, με μέλη της Θύρας 7 να ταξιδεύουν στο Βελιγράδι, αλλά και τα επόμενα χρόνια με αμοιβαίες επισκέψεις στο «Μαρακανά» και το Καραϊσκάκη, το ΟΑΚAή τη Ριζούπολη, όπου αγωνίστηκε κατά καιρούς ο Ολυμπιακός. Στο προσκήνιο όμως, η σχέση αυτή επανήλθε πρόσφατα, με μέσο διάδοσης συγκεκριμένη μερίδα του Ολυμπιακού Τύπου, η οποία και ανέλαβε να την προπαγανδίσει.

    Έκτοτε, οι επισκέψεις των «Delije» στον Πειραιά γίνονται «πρωτοσέλιδα», ενώ φανέλες του Ερυθρού Αστέρα αλλά και μπλουζάκια «Θύρα 7- Delije– OrthodoxBrothers» άρχισαν να εμφανίζονται όλο και πιο συχνά στο Καραϊσκάκη και το ΣΕΦ. Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό, ούτε ότι μερίδα οπαδών και τύπου αποφάσισαν ξαφνικά να εξασκηθούν στην «οπαδική διπλωματία». Το πρόβλημα παίρνει ανησυχητικές προεκτάσεις όταν «εντέχνως» λαμβάνει πολιτική διάσταση, ειδικότερα όταν ο Σερβικός εθνικιστικό-θρησκευτικός φανατισμός βρίσκει εκφραστές στον Πειραιά – με πρόσχημα την «αδελφοποίηση» των «OrthodoxBrothers» . Σύμφωνα με σχετικό αφιέρωμα της εφημερίδας «Γαύρος», τα συνεκτικά στοιχεία τα οποία αντιλαμβάνονται τα μέλη της Θύρας 7 και των Delijeείναι …τα κοινά χρώματα (!), η κοινή …θρησκεία( ; )κ.α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος6/10/19, 7:34 π.μ.


    Εκείνο όμως που οι εμπνευστές αυτής της αδελφοποίησης δεν μας αναφέρουν, είτε από άγνοια, είτε από επιλογή, είναι το γεγονός ότι τα «Ορθόδοξα αδέρφια» τους, οι Delije, υπήρξαν (και προφανώς παραμένουν) ένα από τα βασικότερα μέσα διάδοσης του Σερβικού εθνικισμού, καθώς και «πηγή» από την οποία αντλούσε ο διαβόητος Arkan τις επίσης διαβόητες «Τίγρεις» του κατά τη διάρκεια του Γιουγκοσλαβικού εμφυλίου. Οι «Delije» λοιπόν, ονομασία μάλιστα την οποία επέλεξε ο ίδιος ο Arkan, έγιναν οι «στρατολόγοι» ενός από τους πιο διαβόητους εγκληματίες των Βαλκανίων, στο όνομα –και τότε- της Ορθοδοξίας και του Σερβικού εθνικισμού. Μάλιστα, ο χαρακτηριστικός χαιρετισμός με τα τρία δάχτυλα που υιοθετούν οι οπαδοί (και ορισμένοι παίχτες) του Ερυθρού Αστέρα, υπήρξε επίσης σύμβολο του Σερβικού Εθνικισμού και συχνά –όπως αναφέρει και ο FranklinFoerστο βιβλίο του “HowSoccerExplainstheWorld”- ήταν και η χειρονομία στην οποία εξαναγκάζονταν να προβούν Κροάτες και Βόσνιοι πριν το βιασμό, ή την εκτέλεσή τους από Σερβικές παραστρατιωτικές ομάδες. Το γήπεδο του Ερυθρού Αστέρα μάλιστα, ήδη από τα τελευταία χρόνια της Γιουγκοσλαβίας είχε μετατραπεί σε πεδίο έκφρασης του Σερβικού εθνικισμού (όπως αντίστοιχα το Καμπ Νου του Καταλανικού στα χρόνια του Φράνκο, αλλά και σήμερα ακόμα), ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που εμφανίζονταν πανό με Σέρβο-ορθοδόξους Αγίους (!), ή συνθήματα του τύπου «Η Σερβία δεν είναι Γιουγκοσλαβία» στο «Μαρακανά». Τους «φορείς» αυτού του εθνικιστικού κλίματος ανέλαβε να οργανώσει ο διαβόητος Arkan. Μάλιστα ήταν και εκείνος ο οποίος επέλεξε την μετονομασία σε «Delije»(γενναίοι), των έως τότε (αυτό)αποκαλούμενων «Γύφτων» του «Μαρακανά», τους «στρατιωτικοποίησε» καθιερώνοντας επίσης το «ξυρισμένο κεφάλι» και την αποχή από το ποτό, ενώ τους εκπαίδευσε και στη χρήση όπλων στο στρατόπεδο εκπαίδευσης των Τίγρεων –προσφορά της Κυβέρνησης- στην Κροατική πόλη Erdut.

    Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία της πιο διαβόητης παραστρατιωτικής οργάνωσης των Βαλκανίων, με βάση της τα “OrthodoxBrothers” των δικών μας εδώ της Θύρας 7 και με δράση πλούσια σε δολοφονίες, βασανισμούς, βιασμούς, μαζικούς τάφους, και πάνω από 2000 νεκρούς Κροάτες και Βοσνίους- μουσουλμάνους, άνδρες και γυναίκες. Και όλα αυτά, στο όνομα της Ορθοδοξίας και του Σερβικού εθνικισμού, που τόσο περήφανα «φιλοξενούμε» στο Καραϊσκάκη και το ΣΕΦ τελευταία… Η συνεργασία μεταξύ των ομάδων του Ολυμπιακού και του Ερυθρού Αστέρα, αλλά και η «φιλική σχέση» μεταξύ Θύρας 7 και Delije, δεν είναι εξ’ ορισμού κατακριτέα. Όταν όμως στο όνομα αυτής της σχέσης, γίνεται και ο Ολυμπιακός μέσο διάδοσης θρησκευτικού και εθνικιστικού φανατισμού, ειδικά στην εποχή την οποία ζούμε, τότε το όλο πράγμα γίνεται –το λιγότερο- ανεύθυνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή