Στρατιώτες και κούκλες - Γιάννης Ρίτσος

Χάρτες, καρφίτσες, λάμπες, μηχανήματα σύνθλιψης, ανήφορος, νύχτα, τροχοί με τους τροχούς, δολοπλοκίες,
φωνάζουν, τρέχουν, -που να μείνεις;-
η μια επιστράτευση πάνω στην άλλη- ποιός ο εχθρός; ποιός ο φίλος;-
ολόγυρα καπνός, δε φαίνεται τίποτα, να το κωδωνοστάσιο, λένε
ναι, λες κι εσύ χωρίς να βλέπεις, σημαδεύουν, σημαδεύεις. Οι γυναίκες μένουν μονάχες, μακριά,
μέσα σε σπίτια χωρίς σχήμα, χωρίς κρεβάτια.
Φτιάχνουν πανένιες κούκλες με αμπέχωνα τρύπια απ' τις σφαίρες
ή από τσιγάρα που ξεχάστηκαν την ώρα του ύπνου ή του θανάτου στο χιόνι-
πανένιες κούκλες, μαλακές, γεμισμένες με πίτουρο. Τους βάφουν τα χέρια,
το πρόσωπο, τα πόδια, κόκκινα, με τη μπογιά που βάφανε τ' αυγά του Πάσχα.
Τις δίνουν στα παιδιά να παίξουν. Εκείνα δεν παίζουν. Τις κρεμάνε
στο δέντρο της αυλής, τις βάζουν στο σημάδι με σφεντόνες ως το δείλι.

Χειρονομίες(1969-1970)