Τείχη - Κ.Π. Καβάφης

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι : τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη.

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κ.Π. Καβάφης

Σημειώσεις σε μια χαρτοπετσέτα στο Charbon-Xuan Bello

Υπάρχει ένας δρόμος στην καρδιά του Παρισιού που τον διασχίζουν γαλάζια όνειρα
Oπως σ' ένα ποίημα του Απολλιναίρ δεν ξέρω ποιος ονειρεύεται ούτε και το μυστικό του
Μονάχα κάποιες σημειώσεις στην πίσω όψη μιας παρατημένης χαρτοπετσέτας
Και αυτό το τόσο τραχύ κρασί που πίνω στα τραπεζάκια έξω στο Charbon
(έχουν περάσει τόσα χρόνια που μοιάζει με όνειρο ή μ' ένα ξεστράτισμα της μνήμης
η ματιά σου να διασταυρώνεται με τη δικιά μου: λευκή ομίχλη πάνω από μαύρο ποταμό)
Υπάρχει και τον διασχίζουν άυπνοι πεζοί ένας δρόμος στην καρδιά του Παρισιού
που τον λένε Rue Ménil Montant πολύ κοντά πια στην πόλη των νεκρών
Οριοθετημένη από Αραβες που σπαταλούν τη ζωή τους σε κοινότοπες συζητήσεις
ενώ πίνουν έναν καφέ. Eγώ λέω στον σερβιτόρο: «Αυτό το κρασί είναι πολύ καλό»
Αυτός αποκρίνεται: «Βοσνιακό. Τι περιμένατε;», και στέκει να κοιτά
τον δρόμο που ανηφορίζει αργά και τη σελήνη τόσο διακριτική τέτοιαν ώρα και λέω:

Η πόλη είναι γαλάζια όπως σ' ένα ποίημα του Απολλιναίρ
Γαλάζια σαν τη σελήνη στον πάτο του ποτηριού της νύχτας
ή σ' ένα πεζό του Βιγιέ ντε λ'Ιλ Αντάμ
Γαλάζιο συμβατικά γαλάζιο όπως τα βάτα στο χωράφι της αποθυμιάς
που με σέρνει ακόλαστο πίσω από τα γοργά και προσεχτικά βήματά σου
ω Παναγιά μου του Θανάτου


Υπάρχει ένας δρόμος στην καρδιά του Παρισιού που τον διασχίζουν γαλάζια όνειρα
Oπως σ' ένα ποίημα του Απολλιναίρ δεν ξέρω ποιος ονειρεύεται ούτε και το μυστικό του
Μονάχα κάποιες σημειώσεις στην πίσω όψη μιας παρατημένης χαρτοπετσέτας
Και αυτό το τόσο τραχύ κρασί που πίνω στα τραπεζάκια έξω στο Charbon
(έχουν περάσει τόσα χρόνια που μοιάζει με όνειρο ή μ' ένα ξεστράτισμα της μνήμης
η ματιά σου να διασταυρώνεται με τη δικιά μου: λευκή ομίχλη πάνω από μαύρο ποταμό)
Υπάρχει και τον διασχίζουν άυπνοι πεζοί ένας δρόμος στην καρδιά του Παρισιού
που τον λένε Rue Ménil Montant πολύ κοντά πια στην πόλη των νεκρών
Οριοθετημένη από Αραβες που σπαταλούν τη ζωή τους σε κοινότοπες συζητήσεις
ενώ πίνουν έναν καφέ. Eγώ λέω στον σερβιτόρο: «Αυτό το κρασί είναι πολύ καλό»
Αυτός αποκρίνεται: «Βοσνιακό. Τι περιμένατε;», και στέκει να κοιτά
τον δρόμο που ανηφορίζει αργά και τη σελήνη τόσο διακριτική τέτοιαν ώρα και λέω:

Η πόλη είναι γαλάζια όπως σ' ένα ποίημα του Απολλιναίρ
Γαλάζια σαν τη σελήνη στον πάτο του ποτηριού της νύχτας
ή σ' ένα πεζό του Βιγιέ ντε λ'Ιλ Αντάμ
Γαλάζιο συμβατικά γαλάζιο όπως τα βάτα στο χωράφι της αποθυμιάς
που με σέρνει ακόλαστο πίσω από τα γοργά και προσεχτικά βήματά σου
ω Παναγιά μου του Θανάτου

από  poihshkaipoihtes.blogspot.com

Σουαν Μπέλλο

Εγώ που δεν πιστεύω πια σ' ό,τι γράφω,
Που ψεύδομαι όταν τονίζω τις αποχρώσεις,
σ' αυτό που πραγματικά αξίζει, εγώ, στα είκοσι και κάτι χρόνια
της ζωής μου, στο Οβιέδο, εξηγώ
ότι δικαιώνονται τα πράγματα που φεύγουν,
ο καπνός των τσιγάρων, ο αέρας που ανασαίνω
η ζωή που ξεφεύγει μέσα από τα χέρια μου
σαν το νερό σ' ένα τρύπιο δοχείο.
Εγώ, που αυτή τη νύχτα κρυώνω
και διακρίνω μακρινό, απόμακρο
το φως απ' ένα παράθυρο εκείνου που δεν με περιμένει
εγώ, που έπραξα αυτό που θέλησα
και έπραξα κι αυτό που δεν θέλησα
εγώ με τη μοίρα της αβεβαιότητας
και με παρελθόν τη νοσταλγία
αυτού που ποτέ δεν αντίκρισα.
Στη σιωπή λησμόνησα τη σιωπή.
Στη σιωπή αβέβαιος και σκεπτικός, σκληρός
όποτε κάποιος περιμένει την κουβέντα μου
(εγώ δεν σκέφτομαι τίποτε, κοιτάζω το δώμα, νυστάζω
και ονειρεύομαι απίθανες υπονοούμενες ζωές).
Στη σιωπή σκέφτηκα εσένα, και για σένα,
ζωή μου, γιατί σε χάνω και τραγουδώ
ό,τι πεθύμησα μα δεν έχω.
Εγώ γνωρίζω το φως ενός παραθύρου, νυχτερινού,
και την ύπαρξη καλυμμένη από εκείνο το φως
γλυκιά και ξανθιά σαν τις ηλιαχτίδες μέσα από μια χάντρα.
Εγώ γνωρίζω τον μικρόψυχο χρόνο
και το πόδι που σκοντάφτει στο χαλί
και την ύπαρξη άτοπη, εκτός χρόνου, που μπαίνει μέσα μου
και δεν θέλει πια να βγει. Εγώ, ο Σουάν Μπέλλο,
που πέρασα όλη τη ζωή μου διαβάζοντας βιβλία,
που θέλησα να ζήσω από την άλλη πλευρά του καθρέφτη
(εδώ δεν υπήρχε περισσότερη ζωή),
εγώ που γνωρίζω τη θάλασσα μέσα από τα γραπτά μου
και το φως της ημέρας μέσα από τα γραπτά των άλλων,
υπήρξα ευτυχισμένος και δυστυχισμένος, αγαπήθηκα και αγάπησα
μ' έναν έρωτα που σμίγει βλέμματα και περίσκεψη.
Διασχίζω τον δρόμο και παρατηρώ τα πρόσωπα.
Τα πρωινά, στα μικρομάγαζα του Πουμαρίν
(όπου οι κουβέντες ανταλλάσσονται φειδωλά)
μίλησα ευγενικά, μετρημένα, ρώτησα για τη ζωή που δεν πονά.
Μα το απόγευμα κάλπασε και πέρασαν χρόνια,
Το απόγευμα κάλπασε μέσα στη ζωή μου
σαν γέρικο άλογο που τρέχει για να μη σταματήσει,
το απόγευμα ήρθε με γκρίζα φώτα και δίχως ψιχάλες.
Το απόγευμα έφερε μοναξιά, παλιούς ξαναδιαβασμένους στίχους
παθιασμένους μα τώρα πια προσποιητούς. Μουχλιασμένους παλιούς στίχους που
εδώ επαναλαμβάνω
υποκρινόμενος το πάθος, τον έρωτα, την ύπαρξη αυτών των λέξεων που προφέρω.
Υπήρξαν βαπόρια που έβλεπα στο λιμάνι και που ποτέ δεν μπήκα.
Υπήρξαν έρημοι που διέσχισα, στους χάρτες, με το δάχτυλο.
Υπήρξαν γυναίκες που αγάπησα, από έρωτα βουβό,
και άλλες που προσπέρασαν, χωρίς να με δουν.

  Μετάφραση: Β. Ρούβαλη

Aθάνατοι θνητοί, θνητοί αθάνατοι-Νικος Καρούζος

Ενα σπάνιο κείμενο του Ν.Καρούζου για την Τέχνη

Ο εικοστός αιώνας πλησιάζει πια στο χρονικό του τέλος. Η ιλιγγιώδης ανάπτυξη της τεχνικής, μαζί με τις κοινωνικές επαναστασεις και τις ριζικές μεταβολές εξουσίας σε όλα σχεδόν τα σημεια του πλανήτη, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως είναι το κυριότερο χαρακτηιστικό της ιστορικης φυσιογνωμίας του. Τα μεγάλα επιτευγματα της τεχνικης περιβάλλουν τον άνθρωπο του αιώνα με ένα όλωσδιόλου κάλος, που όμως τον είχε μπερδέψει σε κάποιες περιπτωσεις, αναφορικά με τη διαλεχτική συνάρτηση ζωής και ποίησης (εννοώντας μ' αυτή την τελευταία λέξη  και συνολικά την καλλιτεχνικη δημιουργία). Ηδη το πρώτο αισθητικό κίνημα του αιώνα μας, ο φουτουρισμός, εκφράζει αυτή τη σύγχυση. Θα τη σχολιάσουμε στη σύντομη τούτη ομιλία μας, αντιμετωπίζοντας ειδικα την ταραχώδη φουτουριστική λογική, για να ξεμπλέξουμε τα πράγματα. Στις 20 Φεβρουαρίου 1909 δημοσιεύτηκε στον Παρισινό Φιγκαρό το "μανιφέστο του Φουτουρισμού" με την υπογραφή του αρχηγού του κινήματος Φίλιππου Μαρινέττι(1876-1944), ενός δαιμόνιου και έξαλλου Ιταλού γεννημένου και μεγαλωμένου στην Αλεξάνδρεια. Σ' αυτό το μανιφέστο που είναι ένα φανταχτερό μίγμα "μηχανολατρείας", αντιπαρελθοντισμού και κακώς εννοούμενου Νιτσεισμού, διαβάζουμε στην υπ' αριθμόν 4 πρόταση:

"Διακηρυσσουμε πως η λαμπρότητα του κόσμου πλουτίστηκε με μια καινούργια ομορφιά: Την ομορφιά της ταχύτητας. Ενα αυτοκίνητο κούρσας(...), ένα αυτοκίνητο που μουγκρίζει τρέχοντας ωσάν βολίδα, είναι ωραιότερο από την Ν ί κ η  τ η ς  Σ α μ ο θ ρ ά κ η ς"
Ανεξάρτητα με τη δημιουργική ανάγκη της ποίησης -και πολύ σωστά- να προσαρμόζεται στις ανοδικά εξελισσόμενες μορφές της Ζωής  και της Ιστορίας, η πρόταση του Μαρινεττι νοσεί  και πάσχει λογικώς. H ζωή βέβαια εισχωρεί πάντοτε και καθοδηγεί την Ποίηση, προσφεροντας ή επιβάλοντας τα νεα στοιχεια της, μα όμως ειν' αδύνατον να αντικαταστήσει την ποίηση, που με τη σειρά της σφραγίζει τη ζωή πνευματικά και ανεπανάληπτα. Ο φουτουρισμός εδώ συγχέει δύο διαφορετικές κινήσεις, τις οπόιες κάνει η ανθρώπινη συνείδηση.
Στο χώρο της ζωής ανήκει η μία κινηση, εκείνη ακριβώς που εντάσσεται στη χρονικότητα, στις χρονικές εκφάνσεις της Ζωής, αρχίζοντας απ' τις βιολογικές αναγκαιότητες έως οποιαδήποτε επαναληπτική διαδικασία ατομικού ή κοινωνικού χαρακτηρα.
Στο χώρο της Ποίησης η άλλη κίνηση που κάνει η ανθρώπινη συνείδηση γίνεται προς τη μή-χρονικότητα, προς το μή επαναλαμβανόμενο, είναι δηλαδή μια κίνηση προς την ακινησία.. Για να μιλήσουμε στη γλώσσα της ψυχολογίας, είναι μια κίνηση προς την αθανασία, είναι μια εναντίωση στο θάνατο, προς κάθε φθαρτότητα. Ειπωμένο αυτό με σινιάλα φιλοσοφίας, σημαινει ξεκάθαρα πως η Ζωή είναι "Ηρακλείτεια", ενώ η Ποίηση είναι "ελεατική". Το αυτοκίνητο κούρσας-επανερχόμαστε στη διατύπωση του Μαρινεττι- δέν είναι πιο όμορφο από τη Νίκη της Σαμοθράκης, είναι μονάχα κάτι διάφορο απ' αυτήν.

Οταν ο Duchamp, μπερδεμένος κι αυτός επήρε μια ρόδα ποδηλάτου και την εξέθεσε, τότε αυτόματα η περίφημη εκείνη ρόδα έπαψε να είναι το εξάρτημα ενός ποδηλάτου και μεταμορφώθηκε ή μεταποιήθηκε σε έργο Τέχνης, γιατί η κίνηση αυτή της συνείδησης ήτανε κίνηση προς τη μη χρονικότητα, ητανε κίνηση προς την ακινησία, περιείχε την απαίτηση του ανεπανάληπτου. Το ίδιο θα λέγαμε για το ποίημα του Μαρινεττι με τίτλο "Στο αυτοκίνητο κούρσας", ένα ποίημα δοξολόγημα, η αξιολόγηση δεν έχει την ώρα τούτη σημασία, μας ενδιαφέρει απλώς η κίνηση που κάνει η συνείδηση με την Ποίηση. Το αυτοκίνητο κούρσας της πρώτης δεκαετίας του αιώνα, που έχει υπ' όψη του ο ποιητής, δεν υπάρχει πια σήμερα στην κίνηση της Ζωής, αναρίθμητα μεταγενέστερα μοντέλα το έβγαλαν απ' τη μέση. Το ποίημα ωστόσο του Μαρινέττι ως αξίωση του Ανεπανάληπτου δεν παραμερίζεται, δεν υπόκεται στις απορρίψεις του παράγοντα χρόνος. Διαβαζεται ή όχι, συγκινεί ή όχι, πάντως εμπεριέχει την αξίωση μιας αιωνιότητας. Αντίθετα, η Ζωή, σαν διάσταση της χρονικότητας, δεν παρουσιάζει για ό,τι την αποτελεί και τη συνθέτει τέτοιαν αξίωση. Κατ' αυτή την έννοια και μονο οφείλουμε να σκεφτόμαστε τη διαλεχτική σχέση ανάμεσα Ζωή και Ποίηση. Και έτσι η Νίκη της Σαμοθράκης, παρά τις ρητορείες του Μαρινέττι, δεν υποσκελίστηκε ποτέ και διόλου από την αστραφτερη γοητεία, την ήδη νενεκρωμένη, ενός αυτοκινήτου κούρσας της πρώτης δεκαετίας του εικοστού αιώνα. Συνεχίζει την ακινησία της αδιατάραχτη, μετέχει στις χιλιετίες της αυτή η Νίκη αρνούμενη συνολικά το Χρόνο, ενσωματώνεται στο "αίδιον" του Παρμενίδη. Δεν έχει καν σημασία η πιθανη κάποτε υλική καταστροφή της. Εκείνο που "σημαίνει" ειναι μονάχα η κίνηση που κάνει η ανθρώπινη συνείδηση μέσα απ' τις πραγματώσεις της Ποίησης. Πομπός και δέκτης, καλλιτέχνης και αποδέκτης του καλλιτεχνήματος, κάνουν αυτή την κίνηση προς το ακίνητο, "μεσ' το Άπειρο που ελευθερωνει" για να αναφερθούμε σε ενα στίχι του ίδιου του Μαρινεττι. Ποια λοιπόν εδώ η αντιδιαστολή; Χωρίς καμιάν αμφιβολία το πεπερασμένο των μορφών της κίνησης. Η αντιδιαστολή της Ζωής ωσάν κίνησης και των εποχών της ιστορικής πραγματικότητας. Nα σημειώσουμε ακόμη κάτι σ' ετούτη την ανάλυση. Πως διαβάζουμε ένα ποίημα; Πως το διαβάζει ο ποιητής και πως το διαβάζει ο αναγνώστης; Θα πρέπει να 'χουμε παρατηρήσει πως η ανάγνωση, είτε ρητορική και παλαιότροπη, είτε κουβεντιαστή και αφιλόδοξη,προκαλεί πάντοτε κάποιαν αλλοίωση στη φωνητική δομή του διαβάσματος. Θέλουμε να υπερβαίνουμε διαβάζοντας ένα ποιημα τους όρους της καθημερινής ομιλίας, εισάγουμε την υποσταση σε βούληση ιερατική ή το λιγότερο σε "φωνητικά αμετακίνητα". Τόσο ο ποιητής, όσο κι ο αναγνώστης, ανάγονται μ' αυτόνε τον τρόπο στην απάρνηση του χρονικού βάρους της ύπαρξης. Άλλωστε, κι από μονη της η λέξη απαγγελία, που σχετικά χρησιμοποιούμε, διαφορίζει την εσωτερική κατάσταση  σε συσχετισμό με την απλή και τρέχουσα μεσα στις χρονικές ανάγκες της ζωής ομιλία, όποιες και να΄ναι. Στις θρησκευτικές τελετουργίες μονάχα θα διαπιστώσουμε ανάλογη μ' εκεινη της Ποίησης συνειδησιακή κίνηση, γιατί και το θρησκευτικό φαινόμενο τείνει προς τη μη χρονικότητα. Η διαλεχτική ενότητα Ζωής και Ποίησης εμφανίζει, κατά την ταπεινή μας αίσθηση και εννοιολογία,, την εικονα που προσπαθήσαμε να ιχνογραφήσουμε.. Η Τεχνική και οι μεγάλες της επιτυχίες, κυρίως όσες καλυτερεύουν τις συνθήκες της Ζωής και μας προτρέπουν -ευτυχώς- να οραματιζόμαστε το ανθρώπινο μέλλον όπως αξίζει στην πνευματική μας οντότητα, δεν είναι ολέθριο πραγμα. Η τέτοια στάση θα φανέρωνε σκέψη πισωδρομική και ακατανόητη. Η τεχνική εξέλιξη δεν είναι ελάττωμα του υπαρκτού πεπρωμένου, δεν είναι κατάρα της κοινωνικής πραγματικότητας, τουναντίον: ειναι δύναμη θαυμαστή που πρέπει όμως να την στρέψουμε καθολικά στη διάσταση πανανθρώπινου αφανισμού της δυστυχίας, και για να επιμείνουμε στους συλλογισμούς αυτής της εισηγησης: Η Τεχνική δεν πρεπει να συγχέεται με την Τέχνη, μολονότι μπορεί πια, και θα μπορεσει στο μέλλον ασφαλώς περισσοτερο, να συμβάλλει με τα μηχανικά της μέσα σε νεότροπες φασεις εκφραστικής, καθώς εκτεταμένα ήδη το βλέπουμε να συμβαίνει στην Αρχιτεκτονική, στη Μουσική, στη Ζωγραφική, και είναι θαυμάσιο. Η Τεχνική δεν έχει την υπαρξιακή σημασία που έχει η Τέχνη, και γι αυτόνε το λόγο δεν μπορεί ούτε να την εξουδετερώσει την τελεταία ουτε να την αντικαταστήσει, όπως ο Μαρινέττι στοχαζότανε αντιφάσκοντας με τον ποιητή εαυτό του.  Ζωή και Ποίηση αλληλοσυμπληρώνονται στην αντίθεση χρόνου και αιωνιότητας. Η εικοστή μετά Χριστόν εκατονταετία ξεκινησε τις αισθητικές της ανησυχίες με μια πελώρια σύγχυση. Προσεγγίζει τώρα στη λήξη της, χωρίς πλέον ανόητους εκθαμβωτισμούς, ως προς τα εκπληχτικά τεχνικά άλματα. Θα λέγαμε κάτι πιο πολύ: Γνωρίζει τώρα βαθύτερα τη Ζωή και σηκώνει ψηλότερα το νόημα της Ποίησης.

Νικος Καρούζος ξανά...

.

 Χωρίς περιττή πολυλογία θα πω ότι ο Ν.Καρούζος είναι ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές του κόσμου που συζητήθηκε και εκτιμήθηκε ίσως εξωφρενικά  λιγότερο από όσο πραγματικά του αναλογεί. Βεβαια αυτό δε σημαίνει και πολλά ούτε για την αξία των ποιημάτων του ούτε γι αυτούς που τα αγάπησαν. Σημαίνει κατι όμως γι όσους δεν έχουν ακόμη πραγματικά κατοικήσει έστω λίγο στο σπίτι του, για όσους δεν άραξαν έστω λίγες ώρες στους κηπους του.

Από τον τόμο ΠΟΙΗΜΑΤΑ Α' (1961-1978) μια σχεδόν τυχαία επιλογή.

ΑΓΓΙΖΟΝΤΑΣ
Είναι κορμί ο ουρανός της Αττικής χαίρεται και λυπάται
δείχνει τα μαύρα γερατειά
καθώς η νύχτα ομοούσια με τη θλίψη
κλώθει τα δικά της πετεινά
η νύχτα η καθίζηση του θείου
και θυμάμαι το γενετήσιο αίμα της.

ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΣΤΑΔΙΟΥ

Τρέχει μια ξανθομάλλα

δυο φλόγες τριανταφυλλένιες

ανεβαίνουν απ’ το στήθος στο λαιμό της –

άραγε που πηγαίνει.

Και συ παιδί της λησμονιάς

ευωδιασμένο μέσ’ στα βάσανα

μικρέ έλληνα στρατιώτη της δυστυχίας

ανάμεσα περνάς απ’ τις δυνάμεις της οδού

κρατώντας λίγη πούληση στα χέρια.

Χάρισέ μου το μενεξεδένιο τραγούδι που λένε τα μάτια σου

γνωρίζω ’να κοράσι μ’ όνειρα στα χέρια

χαίρεται στο πιάνο κάποιες ώρες μακρινές

τα ξέρεις αυτά τα χέρια

που δεν έχουν την τόλμη του σώματος

αλλά μονάχα

τα πλήκτρα βυθίζοντας

μιαν εξαίσια ομορφιά απελευθερώνουν;

Με γιασεμί παράπονο στα χείλη

τρέχεις εμπρός, γυρίζεις πίσω

παρακαλείς τον κύριο με το καπέλο –

μικρέ φωνακλά του δρόμου

πληγώνεις την καρδιά.

Είν’ η μοίρα μας έτσι

ώς το θεό φτάνοντας μέσ’ στον ήλιο.

Αντίο αγόρι

για σένα λυπάμαι

εγώ πλάστηκα με πόνο για κάθε τόπο και καιρό.

Δεν είναι τίποτα η ξανθομάλλα το κατάλαβα

με τριάντα δραχμές ησυχάζω.

 ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

 Γυρίζει ο έφηβος με τα σφουγγάρια

της ψυχής πραμάτεια. είναι μονάχα ένας γέρος τ’ ουρανού μας

και δροσερός ο πανικός σε τέτοια πατρίδα.

Όλοι πηγαίνουν έχοντας τη φτώχεια ή τον πλούτο

αυτοκίνητα διασχίζουν τους δρόμους

με στεφάνια κηδείας φορτωμένα

όμως

ο γέρος που τον περονιάζει σαν κρύο η νεότητα

με απούλητα σφουγγάρια ψάχνει το κακό

να τ’ αφανίσει θα ’λεγες

απ’ τα σφουγγάρια τραβηγμένο σαν υγρό.

 ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ

 Τρώει ο ρωμιός απάνω στο μάρμαρο

- μεσημεριάτικες απογνώσεις –

κ’ είναι σα μοναστηράκι του σώματος

γεμάτο φύλλα και πουλιά.

Έχει τον ήλιο το φτωχό εστιατόριο και τον διασπαθίζει

μέσα στη σκόνη του φωτεινού αέρα

γαλάζιες μύγες ωσάν ανθάκια

κομμένα γύρω μας βομβίζουν.

Τρώει με μια πικρή ματιά ο ταπεινός απάνω στο μάρμαρο

σκύβει κρατώντας το ζεστό ψωμί

και συλλογιέται

την πλάκα του τάφου.

Κοντό κριθάρι αγκυλώνει τη θύμηση

τα σπίτια οι δρόμοι και τα δίκαια χέρια

φυλλώματα κόκκινα δίχως ελπίδα...

Ήχοι και θάνατος

η ερωτική ασπράδα που πύκνωσε τα νέφη

ταυτισμένα στους κήπους με τα δέντρα.

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΑΝΑΣΑΙΝΕΙ

 Θάλασσα πίνεις τα ποτάμια πίνεις όλα τα νερά

μέσ’ στον καιρό της υπάρξεως ανάστροφα νέμεσαι την ομορφιά

πέρα στη δύναμη που κλείνει ο ουράνιος αέρας

όπως εδώ στην άνομη πόλη

ο Εθνικός Κήπος καθαρίζει την ψυχή με ήλιο και με δέντρα.

Ένα μεγάλο φύλλωμα σκέπει την καρδιά μου

κλειδώνει τα πουλιά

σχίζοντας απ’ τις ευωδιές χιλιάδες αναστάσιμα

κ’ η γυναίκα βαθύ βασίλειο σκλαβώνει το δέρμα μου.

Όποιος έριξε τ’ αστέρια στην αγριότητα

νιώθει τον πλούτο του άνθους

οι θεοί κατεβαίνουν απ’ τους μίσχους ώς τη μοναξιά

και τους χυμούς ανεβάζουν με γαλάζια όργανα

γενετήσια.

Ω σιωπή βγαλμένη στα παράθυρα του αιθέρα

σα να δείχνεις

τις κυματιστές ρίζες του κήπου,

άλλη ματιά δεν εχάρισε το αόρατο μέσ’ στο αίμα πρόβατο

που σκύβει στο χορτάρι σου ψηλά, μονάχα των αγγέλων.

Κρήνη θανάτου ανθίζει με χρυσάφι

κ’ η όμορφη φτέρη ψιθυρίζει νέους ύμνους

φανερώνοντας τη σοφία της αναπνοής

ολόκληρο το θάμβος ωσά σώμα.

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ

 Φασματική Αθήνα σε χειμέριον όρθρο

ποιος θα ζυγίσει το δικό μας πόνο

μέρες

νύχτες

ώρες βροχερές

όταν μας έκλεινε η σιωπή σαν παλαιά παράθυρα

δίχως τα δέντρα

δίχως της γυναίκας το φιλί

μέρες

νύχτες

ώρες βροχερές…

Να περιμένεις την πνοή π’ ανοίγει τις οράσεις

ο ποιητής ανθίζει

δεν τρέχει πίσω απ’ τις λέξεις

έχει σαν το λουλούδι μια μοίρα

είν’ ο αθέλητος

έρχετ’ η βροχή νοτίζει το χώμα ο ήλιος

θά ’ρθει κ’ η νύχτα θά ’ρθει κ’ η μέρα

και πάντα το φως.

ΣΥΝΤΟΜΟΝ

Τραγουδώ τους πεσμένους προπάτορες

είμαι των άστρων ο σκύλος

με τα μάτια κοιτάζω ψηλά

με τα χερια γιορτάζω τη λάσπη

ΘΝΗΤΟΣ ΗΛΙΟΣ

 Η φωτεινή ταπείνωση μέσ’ στη βροχή

της πλατυτέρας ώρας ευτυχία στα μάτια...

Κι ακούω τις σάλπιγγες από ψηλά

κρότος χρυσός με πάει στους ουρανούς του πολέμου

γυρεύω τον αστέρα μέσ’ στο δάσος του φωτός

χαρίζοντας επτά χαρές του στέρνου μονάχος

όπως οι μέρες έρχονται σα δυνάστες.

Χαίρετε οι άγγελοι της παιδικής

κλίνης οι φύλακες

αιώρες του θεού μεταξύ των άστρων

η όραση μ’ εξουσιάζει πέρ’ απ’ το φθαρτό

η κόλαση δεσμεύει τα οστά μου στη σάρκα.

Τι ήχος

που μάχομαι

ώς την κραυγή σ’ αναζητώ Κλεισμένε.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ

Σαν την πηγή που ακούεται μακριά

στους δροσερούς καρπούς και στις σκιές των εντόμων

έρποντας ο λαμπρός αστρίτης

όπου σε μάζες όνειρου φλέγεται ο τραγοπόδης

η χαρά των ήχων έρχεται ώς το αίμα

ώς την αγαλματώδη σιωπή του νου.

ΑΔΑΜΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

 C’ est le Christ qui monte au ciel mieux que les aviateurs

il detient le record du monde pour la hauteur

APOLLINAIRE

Ανθρώπινος ο ουρανός φωνάζει τις αισθήσεις

κι ο ήλιος να υφαίνει μια σχιζοφρένεια στα τέρματα της ψυχής

να ’χεις το έγκλημα στις λέξεις και στο στήθος

ένα μαχαίρι διπλωμένο μέσα στις ορμές –

κραυγάζεις την καταστροφή δεν έρχεται πλήρης

κ’ η εξουσία του σώματος πώς συνεχίζεται γύρω

σφάζοντας τ’ αφτιά μου...

Στον ύπνο, είδαμε, λύνονται τα νεύρα χαίρονται τα οστά

ο δρόμος τ’ ουρανού τι καθαρός που είναι

ξετυλιγμένος από δροσερούς αγγέλους

ένας ο δρόμος και πολλοί άγιοι

κάθε αυγή τον καθαρίζουν.

Εδώ σκυλεύεται ο μανικός

οίστρος από θεϊκές δυνάμεις.

Ώστε λοιπόν ας δώσουμε τ’ ανθρώπινο κράτος στην ενεργό κοίμηση.

Ένα πηγάδι αντίστροφο μας έλαχε ο αντίλευκος Αδάμ

αλλ’ όμως δεν αδειάζει στη Βαρύτητα κι αδειάζει στο Χρέος.

Είμαι θνητός

ας κοιμηθώ μέσ’ στην αγάπη

ας κοιμηθώ στην αφύπνιση.

Η αγάπη ’ναι το τέλος του σώματος.

ΑΣΜΑ

 Έρωτας η πηγή των ελλήνων

εορτάζει μ’ αετώματα με κίονες από φως

με καμπάνες φτάνει ώς τα ύψη

γέρος που δείχνει το ευλογημένο λάδι

έφηβος υμνώντας το κρασί

εαρινός αμνός και θείος τράγος.

 ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΙΝ' Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ

Ο άνεμος του σώματος απάνω στα μικρά σου δάση

κινεί τις μυρουδιές τ’ αρώματα τη θλίψη

που σε κρατά μοναχική χωρίς ελπίδα.

Κι αν γείρεις τα νερένια της χαράς αθώα μαλλιά στην κρήνη

θ’ αναστενάξουν άγγελοι μέσα στο θρόισμά τους.

 Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΚΑΡΦΙΤΣΩΜΕΝΗ

Τη μοίρα μου περιγέλασαν οι ανεμοι

γιατί φανέρωσα τους ίσκιους και δείχνω το νερό

μεσ' τη χερσαία πνιγμονή τα στηθη τους

θάμβος η δική μου ακινησία.

Λένε ιδού αυτός ο νομάς

ένα σώμα σπιθίζοντας εργασία το θάνατο.

Μα η χαρά να ειμ' ακίνητος

τρέφει την ιστορία μου.

Φρέαρ ειν' η άνοιξη που βγάζει δροσιά και άστρα.

Κατα το στρείδι και το μαργαριτάρι του-Οδυσσέας Ελύτης

 Ειμαι του ολίγου και του ακριβούς

Είμαι του ολίγου και του ακριβούς. Δεν υπήρξα ποτέ του τρίτου προσώπου. Τρέφομαι από το δύς και το εύ που κατά περίσταση προσφέρω. Αρνούμαι όμως τροφή στους χορτάτους που ζητούν ολοένα κι άλλη, κι άλλη πείνα. Θά ΄τανε σαν να επεδίωκα να ιδιοποιηθώ τα ίδια μου τα υπάρχοντα.
Κατά τα άλλα συχνάζω εκέι όπου κάθε θολούρα, ως κι ο καπνός του τσιγάρου μου ακόμη, εξουδετερώνεται απ' το θαλασσάκι που φυλάγει καλού κακού για χάρη μου στο βορειοδυτικό της ντουλαπάκι η Παναγιά η Παντοχαρά.

Ομως η εύνοια δεν είναι πάντοτε μια συγγενής που σε αγαπά. Και περνά πολύς καιρος εως ότου υπερεκχειλίσουν τα φρεάτια του νού σου, και το συμπίλημα που δημιουργείται απ' όλων των λογιών τις κακοδαιμονίες αποξηραθεί και το πάρει ο αέρας. Ετσι απλά. Οπως ο ύπνος παίρνει ενα μικρό αγόρι πάνω στα σανά. Και με το τρίτο του αυτί τους παλμούς μιας άλλης πιο δικής του γης, κρυφίως εγγράφει. Οπόταν, τι ωραία να τρέχει το χέρι σου πλάι σ' ένα τοιχάκι γεμάτο λέξεις που προεξέχουν, έτσι που ν' αρπάζεται της λαλιάς σου η αγράμπελη. Τα πάντα είναι ζήτημα μυελού οστέων της φαντασίας. Πως; Το άτυπτον ύδωρ του κάβο-Μαλλιά ναναι συνάμα και πέτρα πελεκητή του πατρός Πινδάρου. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι σαν να μην μιλάς πλέον εσύ, αλλά τα συστατικά της πατρίδας σου, της επονομαζόμενης γης. Και ο συνειρμών συνειρμήτω.

Γιάννης Ρίτσος - Ἐπιλογικό (Nα με θυμάστε...)

 Νὰ μὲ θυμόσαστε - εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια,
γιὰ νὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ τριαντάφυλλα.Τὴν ὀμορφιὰ
Ποτές μου δὲν τὴν πρόδωσα. Ὅλο τὸ βιός μου τὸ μοίρασα δίκαια.
Μερτικὸ ἐγὼ δὲν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι τοῦ ἀγροῦ
τὶς πιὸ ἄγριες νύχτες μας φώτισα. Νὰ μὲ θυμᾶστε.
Καὶ συγχωρᾶτε μου αὐτὴ τὴν τελευταῖα μου θλίψη:
Θἄθελα
ἀκόμη μιὰ φορὰ μὲ τὸ λεπτὸ δρεπανάκι τοῦ φεγγαριοῦ νὰ θερίσω
ἕνα ὥριμο στάχυ. Νὰ σταθῶ στὸ κατώφλι, νὰ κοιτάω,
καὶ νὰ μασῶ σπυρὶ σπυρὶ τὸ στάρι μὲ τὰ μπροστινά μου δόντια
θαυμάζοντας κι εὐλογώντας τοῦτον τὸν κόσμο ποὺ ἀφήνω,
θαυμάζοντας κι Ἐκεῖνον ποὺ ἀνεβαίνει τὸ λόφο στὸ πάγχρυσο λιόγερμα. Δέστε:
Στὸ ἀριστερὸ μανίκι του ἔχει ἕνα πορφυρὸ τετράγωνο μπάλωμα. Αὐτὸ
δὲν διακρίνεται πολὺ καθαρά. Κι ἤθελα αὐτὸ προπάντων νὰ σᾶς δείξω.
Κι ἴσως γι᾿ αὐτὸ προπάντων θ᾿ ἄξιζε νὰ μὲ θυμᾶστε.

Οδυσσέας Ελύτης: Από "τα ελεγεία της Οξώπετρας"

ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ, ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟΥ

Τώρα, στη βάρκα όπου κι αν μπεις άδεια θα φτάσει

Εγώ αποβλέπω· σ' έναν μακρύ θαλασσινό Κεραμεικό

Με Κόρες πέτρινες και που κρατούν λουλούδια. Θα 'ναι νύχτα και

Αύγουστος

Τότε που αλλάζουν των αστερισμών οι βάρδιες. Και τα βουνά

ελαφρά

Γιομάτα σκοτεινόν αέρα στέκουν λίγο πιο πάνω απ' τη γραμμή του

ορίζοντα

Οσμές εδώ ή εκεί καμένου χόρτου. Και μια λύπη άγνωστης γενεάς

Που από ψηλά

κάνει ρυάκι πάνω στην αποκοιμισμένη θάλασσα

Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει

Αχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες ολόκληρη ποτέ

Κάτι κατάφερα να σου υποκλέψω. Λέω: κείνο το πράσινο κόρης

οφθαλμού που πρωτο-

Εισέρχεται στον έρωτα και τ' άλλο το χρυσό, που όπου κι αν το

τοποθετείς ιουλίζει.

Τραβάτε τα κουπιά οι στα σκληρά εθισμένοι. Να με πάτε κει που

οι άλλοι παν

Δε γίνεται. Δεν εγεννήθηκα ν' ανήκω πουθενά

Τιμαριώτης τ' ουρανού κει πάλι ζητώ ν' αποκατασταθώ

Στα δίκαιά μου. Το λέει κι ο αέρας

Από μικρό το θαύμα είναι λουλούδι και άμα μεγαλώσει θάνατος

Αχ ομορφιά συ θα με παραδώσεις καθώς ο Ιούδας

Θα 'ναι νύχτα και Αύγουστος. Πελώριες άρπες που και που

θ' ακούγονται και

Με το λίγο της ψυχής μου κυανό η Όξω Πέτρα μέσ' από τη μαυρίλα

Θ' αρχίσει ν' αναδύεται. Μικρές θεές, προαιώνια νέες

Φρύγισσες ή Λυδές με στεφάνι ασημί και με πρασινωπά πτερύγια

γύρω μου άδοντας θα συναχτούν

Τότε που και του καθενός τα βάσανα θα εξαργυρώνονται

Χρώματα βότσαλου πικρού: τόσα

Με περόνες πόνου όλες σου οι αγάπες: τόσα

Του βράχου η τύρφη και του άφραχτου ύπνου σου η φρικαλέα

ραγισματιά: δυο φορές τόσα

Ώσπου κάποτε, ο βυθός μ' όλο του το πλαγκτόν κατάφωτο

Θ' αναστραφεί πάνω από το κεφάλι μου. Κι άλλα ως τότε

ανεκμυστήρευτα

Σαν μέσ' από τη σάρκα μου ιδωμένα θα φανερωθούν

Ιχθείς του αιθέρος, αίγες με το λιγνό κορμί κατακυμάτων

κωδωνοκρουσίες του Μυροβλήτη

Ενώ μακριά στο βάθος θα γυρίζει ακόμα η γη με μια βάρκα μαύρη

κι άδεια χαμένη στα πελάγη της.




 από  μονόγραμμα

Οδ.Ελύτης-Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο

 (Η  τελευταία παράγραφος ενός υπέροχου δοκιμίου)

Τις νύχτες μια δέσμη διάττοντες αναλογεί στα λόγια που θά 'θελες - αλλά δεν. Από τους ανέμους, προτιμάς εκείνον που πήρε τα μαλλιά της δεξιά. Ποιανής; Ω υπάρχει πάντοτε μία, η ανείπωτη. Το νυχτικό της μυρίζει λουίζα και το παράθυρο της ανάβει πότε ψηλά, πότε χαμηλά κι η ζωή μοιάζει εύκολη σα να κυκλοφορείς με σάνταλα. Το σπίτι με τις θολωτές αψίδες βουτά στο νερό. Που και πού θα 'λεγες κάτι στέγες έχουν απομακρυνθεί στο πέλαγος. Τα "Τρία Κλωνάρια" είναι μια τοποθεσία όπου δεν επήγα ποτέ.
Αγαπώ την ποίηση και λησμόνησα τι είχα ξεκινήσει να σου πω. Αντίο

Στάθης Κουτσούνης

e-poema
λεία 
θέλω πάντα να με κοιτάζεις
σαν λύκαινα που επέζησε μόνη
μέσα στον άγριο χιονιά για βδομάδες
και κατεβαίνει πεινασμένη στην πόλη

τύχη
απελπισμένα  σε ήθελα
αλλά μπροστά μου υψώνονταν
εσώρουχα τείχη

αίμα

τα χείλη σου χίλιοι σφαγμένοι

Μίλτος Σαχτούρης-Τα δώρα

Σήμερα φόρεσα ένα
ζεστό κόκκινο αίμα
σήμερα οι άνθρωποι μ' αγαπούν
μια γυναίκα μου χαμογέλασε
ένα κορίτσι μου χάρισε ένα κοχύλι
ένα παιδί μου χάρισε ένα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στο πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στις πλάκες
τα γυμνά άσπρα ποδάρια των περαστικών
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κανείς δεν τρομάζει
όλοι μείναν στις θέσεις που πρόφτασα
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κοιτάζουν τις ουράνιες ρεκλάμες
και μια ζητιάνα που πουλάει τσουρέκια
στον ουρανό

Δυο άνθρωποι ψιθυρίζουν
τι κάνει την καρδιά μας καρφώνει;
ναι την καρδιά μας καρφώνει
ώστε λοιπόν είναι ποιητής

Στούς Απογόνους- Μπέρλοτ Μπρεχτ

(an die Nachgeborenen)

Bertolt Brecht

1

Αλήθεια ζω σε χρόνια σκοτεινά!
Η αθώα κουβέντα είναι ανόητη. Μέτωπο
Αρυτίδωτο μαρτυράει αδιαφορία. Αυτός
Που γελά το φοβερό μαντάτο
Ακόμα δεν το πήρε.

Τι χρόνια είναι τούτα οπού 'ναι σχεδόν
Έγκλημα να μιλάς για δέντρα,
Τι κρύβει μια σιωπή για μύρια κακουργήματα!
Αυτόν εκεί που ήσυχος το δρόμο διαβαίνει
Δεν τον φτάνουν οι φίλοι του
Που κινδυνεύουν; 

Είναι αλήθεια: ακόμα κερδίζω το ψωμί μου.
Πιστέψτε με όμως: αυτό είναι σύμπτωση μονάχα.
Τίποτα απ’ ό,τι κάνω δε μου δίνει το δικαίωμα να χορταίνω.
Τυχαία μόνο γλύτωσα. (Αν μ’ απαρνηθεί η τύχη μου
είμαι χαμένος).

Μου λένε: Φάε και πιες! Να’ σαι ευχαριστημένος που έχεις!
Πώς όμως να φάω και να πιω όταν
Το φαγητό μου τ’ αρπάζω απ' τον πεινασμένο και

Τον διψασμένο στερώ απ’ το νερό του;
Κι όμως τρώγω και πίνω.
Πρόθυμα σοφός θα γινόμουν.
Τα παλιά βιβλία ξηγάνε σοφός τι θα πει:
Σ’ απόσταση να στέκεις απ’ τους αγώνες στον κόσμο
Και το σύντομο βίο σου δίχως τρόμο να ζεις.
Να τα καταφέρνεις και δίχως τη βία,
Το κακό με καλό ν’ ανταποδίνεις,
Να μην ικανοποιείς τις επιθυμίες σου μα να τις λησμονάς,
Αυτό θα πει σοφός.
Όλα τούτα μου είναι αδύνατα.
Αλήθεια ζω σε χρόνια σκοτεινά!

Bertolt Brecht

Μτφρ. Πέτρου Μάρκαρη

Στα γυμνά περιβόλια της κωμωδίας- Νίκος Καρούζος

Η γλώσσα της ερημιάς μου

στεφανωμένος όπως είμαι στα μεσάνυχτα

με σκοτεινές φαντασίες

ο θείος περίγελως αντίκρυ στο μνήμα...

Και τη σελήνη βλέπω να ομορφαίνει

δέντρα γυναίκες όνειρα

τους τενεκέδες με τα σκουπίδια έξω στις πόρτες

ασήμι, ασήμι για να ελπίζουμε

κι όλα πάνε βαθιά στο τραγούδι.

Η ποίηση για μένα είναι μια ερυθρά περιουσία

και χαίρομαι σε χίλια χρόνια

κλαδεύω τα δύσκολα δέντρα των ονείρων

η γαλανή εναντίωση ψηλά

και μονάχος ο άδολος με πτηνά στα χέρια

συντυχαίνει τον Ελευθερωτή.

Στο ικρίωμα της ζωής

ανέβηκα και περιμένω τον αθώο δήμιο

με φέρατε σεις άνεμοι

και περιμένω τη λαμπερή καταιγίδα.

Μέσ’ στα δάση τρέχει πάντα το ελάφι μου

στους παιδικούς ύπνους αγγιγμένο.

Πώς θα πήγαινα στ’ άνθη χωρίς το κορμί

πώς θα χαιρόμουν απαρηγόρητος την ευωδιά τους

πώς θα γνώριζα τη θλίψη και τους ανέμους.

Είν’ αγαθό μεγάλο το κορμί

για να σπιθίζει ο μέσα πορφυρίτης.

Κελί γαλάζιο

κάθετη μοίρα σπαθίζοντας όλη την αγάπη

κ’ εγώ ανάποδα βλέπω τ’ αστέρια

σε τέτοιο σκοτεινό τροχό

πώς βρέθηκα δεμένος νύχτα

ο ουρανός ευωδερός κι ακράτητος ώς τη σελήνη.

Μαρία κόκκινη πού έχεις τα φτερά σου

για να πετάξεις τώρα με στιγμές από ηλιόχρυσο

με τη λαλιά την έβδομη στην άκρη του αετού

μ’ ένα θυσιαστήριο στα χέρια

τη βλασφημία στο λαιμό

τα λαμπερά σκαθάρια προς το στήθος

πού έχεις τα φτερά σου για να πας αλίμονο τόσο ψηλά

μ’ όλα τα χελιδόνια

με το δρακόντειο καλοκαίρι στα μαλλιά

τη δόξα μέσ’ στα μάτια.

Μπέρλοχτ Μπρεχτ: “Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας”

Μπέρλοχτ Μπρεχτ

“Οποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας
Κι αφήνει άλλους ν’ αγωνιστούν για τη υποθεσή του
Πρέπει προετοιμασμένος να ‘ ναι : γιατί
΄Οποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί
Θα μοιραστεί την ήττα .
Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα
Αυτός που θέλει τον αγώνα ν’ αποφύγει : γιατί
Θ’ αγωνιστεί για την υπόθεση του εχτρού
΄Οποιος για τη δικιά του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί.”

«Εγκώμιο στον κομμουνισμό» 

Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει. Ειν' εύκολος.
Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής, μπορείς να τον συλλάβεις.
Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι' αυτόν.
Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρομεροί τον λένε βρομερό.
Αυτός είναι ενάντια στη βρομιά και την ηλιθιότητα.
Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν.
Αλλά εμείς ξέρουμε:
Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος.
Δεν είναι παραφροσύνη, μα
Το τέλος της παραφροσύνης.
Δεν είναι χάος
Μα η τάξη.
Είναι το απλό
Που είναι δύσκολο να γίνει.

Δεινόσαυροι, Εμείς - Charles Bukowski (1920 – 1994), Eπίκαιρος όσο ποτέ!

Γεννημένοι έτσι


Μέσα σ’ αυτό


Ενώ οι δάσκαλοι με τις κιμωλίες χαμογελούν


Ενώ η Κυρία Θάνατος ξεκαρδίζεται


Ενώ τα ασανσέρ σπάνε


Ενώ τα πολιτικά τοπία διαλύονται


Ενώ ο υπάλληλος που σου γεμίζει τις σακούλες στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο κολεγίου


Ενώ το καλυμμένο με πετρέλαιο ψάρι φτύνει το...
 καλυμμένο με πετρέλαιο θύμα


Ενώ ο ήλιος έχει καλυφτεί με μάσκα


Είμαστε


Γεννημένοι έτσι


Μέσα σ’ αυτό


Μέσα σ’ αυτούς του προσεκτικά παράλογους πολέμους


Μέσα στη θέα σπασμένων τζαμιών βιομηχανιών της κενότητας


Μέσα σε μπαρ όπου οι άνθρωποι δεν μιλάνε πλέον μεταξύ τους


Μέσα σε γρονθοκοπήματα που τελειώνουν σε πυροβολισμούς ή μαχαιρώματα


Γεννημένοι μέσα σ’ αυτό


Μέσα σε νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φτηνότερο να πεθάνεις


Μέσα σε δικηγόρους που χρεώνουν τόσο πολλά που είναι φτηνότερο να δηλώσεις ένοχος


Μέσα σε μια χώρα που οι φυλακές είναι γεμάτες και τα φρενοκομεία κλειστά


Μέσα σε ένα μέρος που οι μάζες ανυψώνουν τρελούς σε πλούσιους ήρωες


Γεννημένοι μέσα σ’ αυτό


Περπατώντας και ζώντας δια μέσου αυτού


Πεθαίνοντας εξαιτίας αυτού


Άλαλοι εξαιτίας αυτού


Ευνουχισμένοι


Ανήθικοι


Απόκληροι


Εξαιτίας αυτού


Ξεγελασμένοι από αυτό


Χρησιμοποιημένοι από αυτό


Νευριασμένοι από αυτό


Γίναμε τρελοί και αρρωστημένοι από αυτό


Γίναμε βίαιοι


Γίναμε απάνθρωποι


Από αυτό


Η καρδιά σκοτείνιασε


Τα δάχτυλα εκτείνονται προς το λαιμό


Το όπλο


Το μαχαίρι


Τη βόμβα


Τα δάχτυλα εκτείνονται προς έναν χωρίς απάντηση θεό


Τα δάχτυλα εκτείνονται προς το μπουκάλι


Το χάπι


Την σκόνη


Είμαστε γεννημένοι σ’ αυτή την θλιβερή νέκρα


Είμαστε γεννημένοι σε μια κυβέρνηση 60 χρόνων χρέους


Που σύντομα δεν θα είναι ικανή να πληρώσει ούτε τον τόκο αυτού του χρέους


Και οι τράπεζες θα καούν


Τα λεφτά θα είναι άχρηστα


Θα υπάρχει στα ανοιχτά και ατιμώρητα φόνος στους δρόμους


Θα υπάρχουν όπλα και περιπλανώμενες συμμορίες


Η γη θα είναι άχρηστη


Το φαγητό θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση


Την πυρηνική ενέργεια θα την αναλάβουν οι πολλοί


Η γη θα σείεται διαρκώς από εκρήξεις


Άνθρωποι ρομπότ με ακτινοβολία θα παραφυλάνε ο ένας τον άλλο


Οι πλούσιοι και οι εκλεκτοί θα κοιτάνε από διαστημικές πλατφόρμες


Η κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά


Ο ήλιος δεν θα είναι ορατός και θα είναι πάντα νύχτα


Τα δέντρα θα πεθάνουν


Όλη η βλάστηση θα πεθάνει


Άνθρωποι με ακτινοβολία θα τρώνε την σάρκα ανθρώπων με ακτινοβολία


Η θάλασσα θα δηλητηριαστεί


Οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν


Η βροχή θα είναι ο νέος χρυσός


Τα σάπια σώματα των ανθρώπων και των ζώων θα βρωμάνε στον σκοτεινό αέρα


Τους τελευταίους ελάχιστους επιζώντες θα τους προλάβουν νέες και αποτρόπαιες ασθένειες


Και οι διαστημικές πλατφόρμες θα καταστραφούν από την φθορά


Την εξάντληση των προμηθειών


Το φυσικό αποτέλεσμα της γενικής παρακμής


Και θα υπάρξει η πιο όμορφη ησυχία που ποτέ δεν ακούστηκε


Ο ήλιος ακόμα κρυμμένος εκεί


Περιμένοντας το επόμενο κεφάλαιο.