Να μπω στη σκέψη της βροχής
όπως χτυπάει στα πεζοδρόμια
Ν' ακούω το χτύπο της καρδιάς της λεωφόρου
όπως περνάει απ'τις παλιές γειτονιές
Να μπω στη ζάλη των πιωμένων στα μπαράκια
που δεν αντέχουν πια να ξέρουν
Να νοιώσω λίγη νύχτα αληθινή
όπως τα λέει με τ' αστέρια
Στο περιθώριο της τρέλας να σαλπάρω
κι όπως φυσάει, χαμογελώντας στη φωτιά
μέσα στα γέλια των παιδιών
εκεί να δέσω.
Ενα κουρέλι μες την τσέπη ενός τρελού
να γίνει ο χρόνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου